Επίλογος…

Γερασμένο το φωνήεν μου αλλά αντηχεί τόσο

Πάντα κοντά στην Αλήθεια είμαι και στην αλαφράδα των νοημάτων

Τούτο όπως το σκηνοθέτησα είναι επίλογος είναι ηχηρό κάτι

Από εκείνο που βοά μες τα σπλάχνα μου

Αποφεύγω να είμαι ο κλειδωμένος που σας μιλά

Διψώ για μία χάρη βελουδένια

Φεύγει ο νους μου προς τα ανοικτά

Οι ωκεανοί με περιμένουνε

Λευκά τα ρούχα μου και ανεμίζουν στην μπουγάδα

Της Κυριακής

Ζητώ συγγνώμη για όλα εκείνα που δεν τα κατάφερα

Ζητώ συγγνώμη που δεν σας πλησίασα όσο θα ήθελα μα η συστολή μου με απέτρεψε

Είμαι ένα μυρμηγκάκι που ονειρεύτηκε πως είναι λέοντας.

Καληνυχτίζω!

28/ 9/ 2025

Όλες οι αντι

Διαπίστωση…

 

Το πάθος είναι η αιχμή του δόρατος

των ευαίσθητων. Μετά

Έρχεται ο έρωτας

με τα μεγάλα φτερά του.

Όποιος τον αποστήθισε καταλαβαίνει.

Κοστίζει, είναι αλήθεια, ο πόθος,

το κάθε άγγιγμα κοστίζει.

Αλλά και ποιός δεν πλήρωσε για τον αφανισμό του;

Πάντως ωραία εκπυρσοικροτεί η μελαγχολία μας.

Έχει μπλάβα ερήμωση και ψυχικό τοπίο καψαλισμένο.

Ανησυχώ

μήπως μια μέρα δεν μπορώ να ζω με τούτες τις εντάσεις των εγωισμών μου.

Μήπως βουλιάξω στον βυθό μα δεν μπορώ να ‘’φύγω’’ από τις εξάρσεις μου αφανισμένος!

Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν!

28/ 9/ 2025

Όλες οι αντιδράσει

Η αληθινή απολογία του κυρ-Στράτου…

 

Όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου

Δεν θα αντιληφθώ το χάλι μου

Κι η νεολαία γύρω μου θα πίνει

Καφέ μέσα σε μια ωραία δύνη

Θα περπατώ κάτω από φοίνικες τεράστιους

Θα είμαι ο αγέρωχος homo proastious

Θα μαραζώνω όπως γερνώ θα γίνομαι

Αυτό το ανθρωπάριο που σβήνομαι

Όταν απλώνω του μυαλού μου την μπουγάδα

Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει και με πιάνει στην κατσάδα

Και με φουντώνει και όλους τους σιχτιριάζω

Μάλλον εγώ με όλους τούτους δεν θα μοιάζω

Είμαι άλλη φύτρα είμαι ευτυχώς βραδυφλεγής

Που όπως κι αν τον ερμηνεύσεις δεν θα δεις

Να προσκυνάει τίποτα ο πάντα απόλυτος

Και όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι ξυπόλυτος

Είναι- αν βλέπεις- που ο ποιητής

Είναι ένα πλάσμα που δεν το κατάλαβε κανείς

Ράβει ξηλώνει και ποτέ δεν αποταμιεύει

Και μες τις τσέπες του παντελονιού του κρύβει ερέβη

Ε ρε ένα γλέντι που κι εγώ μια μέρα συμμετείχα

Και έμεινα ακόμα στο κεφάλι μου με μαύρη τρίχα

Θα γράφω ήσυχος νηφάλιος θα γράφω

Κι ίσως μια μέρα γράψουνε τα πάθη μου στον κινηματογράφο

Πάντως όσα με συμβουλέψανε τα όνειρά μου έγιναν αγρύπνια

Και έτσι όλα τα πικρά ποτήρια διψασμένος ήπια

Έζησα μέσα σε πελάγη πόνου κι αγωνίας

Και όσα είχα μελετήσει ήταν μοίρες από συμπέρασμα γωνίας…

Τι να σας λέω; Μένω σ’όλα μου περιθωριακός

Και σ’όλα τα χαΐρια μου ακραία αναρχικός

Αν θα με συμπαθήσεις automatically πες σε συμπάθησα κι εγώ

Έχω ανάγκη να σε έχω φίλο γκαρδιακό

Θα μπεις στο ποίημα μου θα βασιλέψεις

Και απ’όλες τις πραγματικότητές μου κάτι θα μαζέψεις

Πάντως είναι η ζωή μας λίγη και ωραία

Ας κάνουμε λοιπόν όσο θα ζήσουμε παρέα!

25/9/2025

Στην μαγική Κλαούντια!...

 

Ο Χρόνος πιο σκληρός κι από μια σφαίρα

Αφήνει το χαμόγελό σου να πλανιέται στον αέρα

Η μνήμη σου που καίει και που φωνάζει

Σε κάνει ηρωίδα που στενάζει.

Όλα ο θάνατος μια μέρα τα νικάει

Μέσα του καταπίπτουνε μυριάδες χάη

Θα μείνει όμως η μορφή σου να μας λέει

Εκείνα που μας τόνισες τα κλέη…

Άντε λοιπόν αρχόντισσα και καλό δρόμο να έχεις

Την λησμονιά ίσως ποτέ να μην κατέχεις

Θα σε θυμόμαστε και τα ματάκια σου θα ψιθυρίζουν

Δόξες που λίγες κέρδισαν και που αξίζουν…

24/9/2025

Αυθαίρετο στιχούργημα που ‘’μπάζει’’….

 

Εγώ την Ποίηση δεν έγραψα,

εγώ την Ποίηση την έπραξα

Αγγίζοντας καρδιές των ανθισμένων λουλουδιών….

Έζησα κόσμους των παραμυθιών …

Τα χέρια μου σβήσαν τις ματαιότητες

Γυμνάστηκα σε λύπες και στο γέλιο βρήκα αστειότητες

Όποιος ήπιε το φεγγάρι

Μέθυσε απόψε με την Χάρι

Ακόμη αξημέρωτα

Ένιωσα φουλ τον έρωτα

Δίπλα περπάτα μου να δω

Πώς σε ξεπλένει το νερό

Με τον αέρα οι ριπές

Φέρανε μνήμες χαρωπές

Όπου ταχθώ εκεί θα ζήσω

Πλέρωσα του κορμιού το αναθεματισμένο ίσιο

Χαίρομαι τόσο και που σε κοιτώ

Σε καθρεφτίζει το νερό

Αγάπησες τα ψέματα

Ο κόσμος όμως αίματα

Παίζουν οι τύχες τα πεντόβολα

Γεμίσαμε αδίσταχτα ζωντόβολα

Και η γραφή μας ένα πράγμα ανεξιχνίαστο

Ούτε και χρήσιμο ούτε και να το πεις αχρείαστο

Σε κάθε στίχο έχει ντεραπάρει

Όσα ποντάρω πάλι στο φεγγάρι…

Πάει! σε χίλια κι άλλα τόσα χαραμίστηκα

Και ευτυχώς σε μιαν αγάπη που χαρίστηκα

Αν θα πεθάνω να μην κλάψεις, να γελάσεις στα βαθιά

Έτσι κι αλλιώς μονάχοι ζούμε και θα φύγουμε ταχιά

Αυτά που λέμε δεν αποτελούν φιλοσοφία

Ο κόσμος και να τον κατανοήσεις έχει χάσει την ουσία

Μπερδέψου ξεμπερδέψου μείνε ίδιος άλλαξε δεν παίζει ρόλο

Μια νύχτα να ορμήσουμε για τσίπουρα στον Βόλο!

17/10/2024

Όλες οι αντιδράσει

Εικονικό…

Αν μιλήσεις μπροστά στο απαλό μπαμπάκι

Θα είσαι μια ιέρεια που δεν την γνωρίζω

Θα είσαι ένα επικό φαινόμενο της αγνότητας, θα έχεις

Συναγωνιστεί την φωτιά

Του πάθους, του κάθε πάθους που θα σε συνέστησε…

Λέω τον καρφωμένο καημό σου

Επάνω στο λιανό χωράφι που θα σε φιλοξενεί

Πάντα μέσα στον κόρφο του.

Γράφω ποιήματα μήπως σε φτάσω

Μήπως σε αγγίξω έτσι που δεν το φανταζόμουνα

Είσαι η αναμμένη λαμπάδα των πόθων μου!

20/9/2025

Όλες οι αντι

Ερωτικό αβυσσαλέο ψιθύρισμα…

 

Καλώ τα χέρια σου να μου πούνε το παραμύθι της αφής

Κρατιέμαι από ψευδαισθήσεις μαλώνω με τα σκοτάδια μου

Σαγαπώ πίσω από μία της ψυχολογίας όψη που δεν συμβιβάζεται

Είμαι απόμακρος και είμαι καλόγνωμος τόσο

Όσο ένα λουλούδι που δεν εκτιμήθηκε σωστά η αξία του.

Δεν ζω για να πεθάνω, ζω για να ξορκίσω τον θάνατο, το ξέρω καλά

Ότι οι φόβοι μου μια μέρα θα δικαιωθούνε

Οι σκέψεις μου θα δικαιωθούνε και θα στρέψω τα κάτοπτρα προς το αληθινό φως

Και θα είσαι καρδιά μου εσύ όλος ο έρωτας που ευτύχησα

Θα είσαι όλη η δόξα του φιλιού που σκόρπισε επάνω μου μία αιωνιότητα

Να νιώσω ο θνητός όλο το ύψος που με πήγε η αγάπη!

17/9/2025

Όλες οι α

Ο έρωτας όπως σου δόθηκε για να τον βρεις…

Όπως μια εσάρπα επάνω σου η φτέρη λες γλιστρούσε

Κι αγκάλιαζε το σώμα σου και τα ξανθά μαλλιά σου

Λίγο σαν μεσημέριαζε, του ποταμού οι ήχοι

Ωραία σε στολίζανε και σου χαρίζαν τύχη!

Και στην ωραία πλάτη σου σμιχτές γεωγραφίες

Η επιδερμίδα σου έλεγε κάποιος για να σε νιώσει

Που από μια λύπη πέρασες και βγήκες σε μιαν άλλη

Όπως για κάποιον έρωτα σφραγίστηκες και πάλι.

Ω Ωραία μου πόσο καημό μες τα ματάκια σου έχεις

Και δεν μιλάς δεν σκέφτεσαι για να γελάσεις πάλι

Σε βλέπω που οχυρώθηκες στο ακραίο σου παραμύθι

Και ζεις χωρίς να ξέχασες μια αγκαλιά μεγάλη….

Όλες ο