Η αληθινή απολογία του κυρ-Στράτου…

 

Όσο κι αν σπάω το κεφάλι μου

Δεν θα αντιληφθώ το χάλι μου

Κι η νεολαία γύρω μου θα πίνει

Καφέ μέσα σε μια ωραία δύνη

Θα περπατώ κάτω από φοίνικες τεράστιους

Θα είμαι ο αγέρωχος homo proastious

Θα μαραζώνω όπως γερνώ θα γίνομαι

Αυτό το ανθρωπάριο που σβήνομαι

Όταν απλώνω του μυαλού μου την μπουγάδα

Ο κόσμος δεν καταλαβαίνει και με πιάνει στην κατσάδα

Και με φουντώνει και όλους τους σιχτιριάζω

Μάλλον εγώ με όλους τούτους δεν θα μοιάζω

Είμαι άλλη φύτρα είμαι ευτυχώς βραδυφλεγής

Που όπως κι αν τον ερμηνεύσεις δεν θα δεις

Να προσκυνάει τίποτα ο πάντα απόλυτος

Και όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι ξυπόλυτος

Είναι- αν βλέπεις- που ο ποιητής

Είναι ένα πλάσμα που δεν το κατάλαβε κανείς

Ράβει ξηλώνει και ποτέ δεν αποταμιεύει

Και μες τις τσέπες του παντελονιού του κρύβει ερέβη

Ε ρε ένα γλέντι που κι εγώ μια μέρα συμμετείχα

Και έμεινα ακόμα στο κεφάλι μου με μαύρη τρίχα

Θα γράφω ήσυχος νηφάλιος θα γράφω

Κι ίσως μια μέρα γράψουνε τα πάθη μου στον κινηματογράφο

Πάντως όσα με συμβουλέψανε τα όνειρά μου έγιναν αγρύπνια

Και έτσι όλα τα πικρά ποτήρια διψασμένος ήπια

Έζησα μέσα σε πελάγη πόνου κι αγωνίας

Και όσα είχα μελετήσει ήταν μοίρες από συμπέρασμα γωνίας…

Τι να σας λέω; Μένω σ’όλα μου περιθωριακός

Και σ’όλα τα χαΐρια μου ακραία αναρχικός

Αν θα με συμπαθήσεις automatically πες σε συμπάθησα κι εγώ

Έχω ανάγκη να σε έχω φίλο γκαρδιακό

Θα μπεις στο ποίημα μου θα βασιλέψεις

Και απ’όλες τις πραγματικότητές μου κάτι θα μαζέψεις

Πάντως είναι η ζωή μας λίγη και ωραία

Ας κάνουμε λοιπόν όσο θα ζήσουμε παρέα!

25/9/2025