Ερωτικό καταφύγιο…

 

Λιώνει το βλέμμα μου στις πεδιάδες των οράσεων

Η Αττική είναι καψαλισμένο κάστρο

Περιπλανιέμαι αιώνες μέσα σ’ έναν άτσαλο πλανήτη

Λυπάμαι τόσο!

Α κορίτσι σαν ώριμο φρούτο που από χυμούς γέμεις και πόθο

Όπως μια δόξα είσαι που σε συγκρατεί συνεσταλμένο

Στον ύπνο σου κοιμάμαι είμαι η φαντασία σου

Ουδέν το άθροισμα των επιθυμιών σου μιλάς

Και στερεώνονται οι κόσμοι μου ανάποδα

Με ιριδισμούς που κάνουνε την νύχτα ψυχική κατάσταση.

Όλα τα ποιήματα λησμόνησαν να πούνε πως σε θέλω

Περιγελώ την αυταπάτη μου ψάχνω αιώνια καταφύγια

Σε μία της ψυχολογίας όψη νιώθω να μιλώ ειλικρινά σπουδαία

Στων πράξεων μέσα τον ακραίο θόρυβο και πυρετό…

29/7/2025

Αληθινή περιουσία…

 

Είπα πολλά και ύστερα κουμπώθηκα σφίχτηκα όπως αχινός που τον κεντάνε

Κανείς δεν μένει εξάλλου απρόσβλητος έσταξα μέσα μου την όξινη ευαισθησία την πολιορκημένη

Ωραία ξημέρωσε άκουσα τους ζεματιστούς ήχους

Των πουλιών μύρισα το ακμαίο γιασεμί με συνεπήρε μια αφήγηση και μία γνώση

Αναστέναξα ήπια το αθάνατο νερό καψώθηκα

Και κρύωσα και ήρθα απότομα στα συγκαλά μου ήμουν χοϊκός

Και ήμουν γήινος και ήμουνα θνητός και ήμουν

Ήρωας έξω από τις πραγματικότητες ζεστό αεράκι που σου παρασέρνει

Την σκέψη για να συναντήσεις κείνο που είναι ουσία της ζωής και ύστερα είναι απολαβή και τόκος και αρχέγονη ανάμνηση…

23/7/2025

Όλες οι αντι

Ο έρωτάς μου, εσύ!

Το να με υπερασπίζεσαι είναι αγαπημένο σύνορο του έρωτα!

Όπως μιλούμε με αποστάσεις, κέρδισε απρόσμενες νίκες η αγρύπνια.

Όμως και το φιλί πώς θα γινότανε κραταιότερο, η αγάπη

Πώς θα φώλιαζε μέσα μας, όλες οι μυστικές μας συνομιλίες

Πώς θα γραφότανε πάνω στο μάγουλο του ουρανού;

Γέρνω στα νερένια σου χέρια

Τα δάχτυλά σου είναι χτένες ηδονής

Μέσα στα μάτια σου η γεωμετρία αλλάζει

Με αρώματα με σκιρτήματα με στόχους προσήλωσης- όλα τα μυστικά μας είναι

Άθροισμα από ειπωμένες πεταλούδες που αγγίξανε το ανείπωτο!

Αυτό το ωραίο κορίτσι που είσαι, πιο έκθετο συνεχώς μέσα στην Ομορφιά

Δείχνει ανέπαφο ήλιο στα μαλλιά του, δείχνει φεγγάρι ευτυχισμένο στα λευκά του μάγουλα

Και το αγαπάω -Θεέ μου πόσο το αγαπάω!-

Πνιγμένος στα μαλλάκια του που είναι

Σαν καταρράκτες βουρλισμένοι!

22/7/2025

Ιδέα του κόσμου και του κοριτσιού…

Κορίτσι αέρινο πατάς πάνω στα ερειπωμένα μου αισθήματα φορτσάρεις

Κυνηγώντας τις ρίμες των αρωμάτων.

Αν είσαι ύμνος είσαι ένα γιασεμί αράγιστο σε ψιθυρίζω

Εκστατικά αγγίζοντας τα λυρικά φτερά σου.

Στα μάτια σου ό,τι είναι ερωτικό είναι απόσταγμα χαράς

Όσες μοναχικές σπουδές κατάφερα γίναν μια τέλεια μάθηση των πόθων

Έφερα την σιωπή κοντά σου και εκείνη άνθισε ανυποδούλωτη!

18/ 7/ 2025

Όλες οι αν

Ομολογία του ποιητικού ‘’υπάρχω’’….

 

Πλέει το χνούδι των λόγων μας σαν πεταλούδα που ελαφροπετά.

Η Αθήνα γεμίζει άγουρες ήττες.

Όλα θα έρθουν στην συντέλεια το τέλος όλων θα είναι

Μια επική συνάντηση κι ίσως να βρούμε την ψυχή μας

Την περιπλανώμενη τόσο!

Όλα τα ποιήματα βαραίνουν τον προσανατολισμό που έχω·

Ο κόσμος είναι ενάντιος θόλος είναι ανάποδη προσευχή·

Στον κόρφο μου φιλοξενώ πουλιά και πόνο·

Είμαι ο γυμνότερος απ’ όλους τους ενδεδυμένους πρίγκιπες·

Όσο υποψιάζομαι, απέχω!

Γράφοντας ουτοπίες λοιπόν ανασκευάζω το κονάκι μου

Κοιμάμαι σε στρωμνή που αγκυλώνουν μέσα της οι αγωνίες καταιγίδες

Ο στίχος δίνει φρένο και κατάφαση

Κι όμως από τις αντιφάσεις ζω με την σωστή ανάσα μου κι ανδρώνομαι.

Κι η νύχτα

Είναι σώμα και αίμα είναι παλμός

Αισθάνεται η νύχτα έχει συμπεριφορά είναι αποκαλυπτικό φεγγάρι

Έχει θεό και έχει τις αδυναμίες του

Έχει και ύφος όπως ήσυχα υπερυψούται και αγγίζει τα βουνά

Καταλαβαίνω τον πλουραλισμό στο αίμα της είναι μία νεότητα που δεν την βρήκα σε ένα πόστο.

Όπως χαριεντίζεται η υπεροψία μου με την ακμαία μοναξιά

Έρχεται το τραγούδι σαν ένα παιχνίδι πλουμιστό που τρέμει μες τον αραιό αέρα

Σ’ όλα εξέχει ένα ζοφερό παράπονο ίσως να είμαι ένας ζήτουλας που ολοένα απελευθερώνει

Ψυχές και βασανάκια ένα σορό πανάθλια μοίρα

Ενός δραπέτη που δεν έφυγε και όμως απ’ την φυλακή του!

1;1/ 7/ 2025

Φεγγάρι σαν γεώμηλο του ουρανού…

Τι φυτρώνει στον κόρφο σου και τι

Υπόσχεται ακόμα κι η νύχτα

Που ποντάρει στην ρουλέτα του σύμπαντος; Ξαφνικά

Όλο το εύρος των σκιών απομακρύνονται και μια μυθολογία

Περίτρανη, ορμά λες και στον ύπνο μας, αγγίζοντας

Και την ψυχή μας την ίδια, συνθέτοντας

Μια μουσική βελουδένια!

Τότε

Που οι απόμακρες πια αντιρρήσεις μας σκάβουν βαθιά

στου ουρανού τα χωράφια και

Ένα φεγγάρι σαν γεώμηλο χορταστικό διαλαλεί

τέλος στην πείνα μας και με μια ψίχα

Γεμάτη, ατόφια, αμυλώδη, εφορμά

Από το βλέμμα μας στον ουρανίσκο να διατρανώσει

πως η αφή από μία κλωστούλα τόση δα πάντα θα πιάνεται για να φανεί

που η χόρτασή μας είναι ψέγος πέρα από τα όρια

των ονείρων και

ποιητές θα έχει νομοθέτες πάντα η καρδιά!

10/ 7/ 2025

Όλες οι αντιδρ

Μεταμορφώσεις και ποιητικές εξάρσεις του ύστερα…

 

Ο χρόνος μηρυκάζει τις σιωπές και ζαχαρώνει την ευαισθησία μου·

Ξέφραγο είναι αμπέλι όπου ο όνος αγαπάει να έρχεται·

Ο άνους παγιδεύεται σε ‘’νομίσματα’’ λες και κατάλαβε ποτέ του πόσο κάνει

Μία ευθύνη να αξίζεις κάτι που το καλλιέργησες μεταβολίζοντας

ατόφιο παράδεισο·

Μιλώ από τα σπλάχνα μου και βλέπω

Τις γαλαρίες του ήλιου που τις δρασκελούν οι ιδρωμένοι εργάτες

Της γης οι συνοδοιπόροι μου!

Κι όλο πηγαίνω

Στου μακρινού βουνού την υπεραξία, δυσκολευόμενος

Να αποστηθίσω την πελώρια λευτεριά μου την αέρινη!

Μπορεί να είμαι ο νυν στιχοποιός που σε τοξοβολίες ξόδεψε

Την μισή ζωή του και βαλέ

Να μάθει να χτυπάει διάνα στο ορμητήριο της καθαρής καρδιάς.

Ψελλίζω λόγια που όπως ένα κουκούλι είναι

Μεταξοσκώληκα που ‘’πράττει’’ μια ωραία πεταλούδα!

Όπως και να το πω, προκύπτει ένα θάρρος κι ένα φως!

5/ 7/ 2025

Όλες οι α

Παραπονάκι!...

Να που κι η μέρα ήρθε και της Ποίησης το έργο

Στερεώθηκε στον λίθο τον εγκόσμιο. Κηρύσσοντας

Αβέβαιες βεβαιότητες και πάλι πάω

Να ζωγραφίσω ανώφελα μια εξουδετερωμένη ανάμνηση.

Ιδού εγώ που διάβηκα στα σκοτεινά·

Το πόσο άτυχος προσέτρεξα σε ρήματα ξεθωριασμένα

Πέφτω πέφτω πέφτω

από εγωισμό συντακτικού και αντωνυμία αναμμένη

Αποστερούμαι φως που να είχα θα έπρεπε, καίγομαι

έσωθεν κι αφ΄εαυτού

Φυσώντας την μελαγχολία την σκόνη μου να φύγει

όπως μπουχός επάνω στα στιλπνά τα φύλλα των σελίδων μου

Πληγώνοντας τα σπλάχνα μου έως θανάτου

Βλέπω μακριά και είναι τα προγνωστικά με την καρδιά μου

Μέσα μου είναι στερεωμένος ο ρυθμός…

Αν αγαπώ ‘’να λέω’’ ίσως είναι μια ευτυχία που μου χαρίστηκε

Και δεν πειράζει που θα με δικάσουνε κι εμένα και κακότροπα τόσο!

4/ 7/ 2025