Νυχτερινό συλλάβισμα…

 

Έσβησε μα κρατάει έναν αόρατο ρυθμό ο ουρανός της Βαβυλώνας.

Είμαι αιχμάλωτος των πεποιθήσεων..

Φοβάμαι τις φοβίες μου.

Πλάσματα άγρυπνα μες την νύχτα

Ιδρύουν μια πατρίδα των συλλογισμών

Περπατούν αράδα στην άκρη του δρόμου

Αναφλέγονται.

Γράφει το χέρι μου μα είναι άοπλος ύμνος

Σμίγει φωτιά με φωτιά

Συλλαβίζει.

Η Αττική ξεμπουκάρει στην προβλήτα του πρωινού

Είναι σαν μία αυτοκρατορία παρηκμασμένη

Νιώθω την μακρινή κηδεία της.

Μοιρολογεί το ξαφνικό πουλί το καλό μου

Είμαστε μακριά από τον κάθε ήλιο που θα λάμψει

Είμαστε οι ανύπαρκτοι.

Οι επιθυμίες μας ακούγονται που απαιτούνε

Στερέωσα την ζωή μου στην νύχτα

Τώρα μεσουρανούν οι σκέψεις μου

Γίνονται σαν κορμάκια του γιαλού

Αγγίζονται η μία με την άλλη

Κυκλώνουν την ερημιά και την σφίγγουνε.

Αν δεις στον ύπνο σου εκείνους που έφυγαν

Είναι που θέλουν να ξαναμιλήσουν

Μπαίνουν στο στόμα σου και σε καταλαμβάνουν

Ο θάνατος είναι μια άληκτη μπαρούφα προσευχή…

31/ 5/ 2025

Η ύλη η εξουσία της κι εμείς…

 

Η ύλη δεν πεθαίνει ποτέ

Η ύλη είναι ένας χρωματιστός βαθμοφόρος που διατάζει υποταγή

Η αύρα της γεμίζει την ατμόσφαιρα παραγγέλματα που ηχούνε

Γύρω της

Κόκκινος είναι ο θάνατος και στυγνός

Μοιράζει αγγελτήρια από μια εξουσία που φοβόμαστε

Η ύλη είναι ηλεκτροφόρα παγίδα

Καίγεται η σκέψη μας και εξαερώνεται

Ο λερωμένος κόσμος μας δεν ησυχάζει

Ό,τι βουλιάζει στην συνείδηση δεν επανέρχεται

Χάνεται δια παντός στα βάθη βάθη…

Κι εμείς παραμένουμε αβοήθητοι μες την αγρύπνια

Εαυτούληδες που φοβηθήκαμε τον φόβο

Πονέσαμε δυστυχήσαμε γίναμε δέσμιοι μιας ήττας που εξαργυρώθηκε

Με λόγια που σαλεύουνε με αντήχηση και μας συνθλίβουν…

30/ 5/ 2025

Πρόλογος σε μέρος ένα…

 

Για να γράφω,

το βράδυ καμπυλώνεται

κι όπως στο χέρι μου ένα κομπολόι

χτυπώ τις χάντρες του και ξεμπλοκάρει

η Αλήθεια

αυτό από μόνο του είναι ένα τεκτενόμενο φωτιάς, αγγίζω

την πραγματικότητα

με φούρια ενός φασαριόζικου ανέμου

αισθάνομαι μια φτώχεια που εξαπλώνεται

γύρω μου

όλες οι ελπίδες μου σε χέρσο έπεσαν χωράφι

σαν από μια μελαγχολία απομονώθηκα

γδαρμένος και με αίματα όλος

γράφω λοιπόν

η λάβα που κυλάει κατακλύζει

την βορινή πλευρά μου την αήττητη

θα επιμείνω

αυτά που θέλουν να μας επιβάλλουν οι κρατούντες

είναι ανελευθερίες που συνηθίσαμε- βλέπεις

και κάθε μαρασμό φαίνεται συνηθίσαμε που μας κατατροπώνει,

γινόμαστε

ανήκουστο δράμα

προσηλωμένος τώρα στην γενναία παρόρμηση για χαλασμό

δαγκώνω αυτό το φρούτο με

το σκληρό κουκούτσι το κακόγευστο που μας ξενίζει

θέλω την Ιστορία να την πω αλλιώς

ενάντιος λαλώντας στους αιματολάφτες

θέλω το δίκαιο ενός κόσμου που υποφέρει

θέλω να καλουπώσω μια δικαιοσύνη επανάστασης που ρίχνει

φως στα απαραβίαστα δι-

καιώματά του!

Αφουγκράζομαι τις μέρες που έρχονται!

29/ 5/ 2025

[ Όλα κοστίζουν σε αιωνιότητα τα δευτερόλεπτα.]

 Όλα κοστίζουν σε αιωνιότητα τα δευτερόλεπτα.

Τι παρακινείς να σβήσει και να ανάψει που είναι

Η φύση σου η πλανεύτρα η ίδια;

Εσύ σε αντιπαράθεση με εαυτόν!

Και γύρω χάνονται όλα.

Σιγούν οι προθέσεις μου,

Με απορροφούν τα νεύματά σου να σε ακολουθώ.

Ποντάρω μόνο στις φωτεινές σκοτεινές σου αγάπες!

Ιουδίθ, κόρη του εκδικητικού ανέμου…

Ποτέ δεν ξημερώνει μέσα στην ανάμνηση

Βάφεσαι με το χρώμα της φωτιάς και Όλο-φέρνης πάνω σου

τις αποφάσεις που σε ακολουθούνε

αυτό που τιμημένη σε

κάνει είναι μια πατρίδα από πληγωμένο γόητρο

κι εσύ να εξυψώνεις τις επιταγές της

άτμητη στην συνείδηση κι ωραία

με ξέπλεκα μαλλιά σαν πληγωμένο αγρίμι

τον αλλαζόνα αποκεφαλίζεις κα-

τακτητή, προτού να νιώσεις λύπηση για την γενιά του.

Γράφεσαι μες σε ελληνικά εσώφυλλα, νικήτρια

Που απελευθερώνει την κρυστάλλινη

Θέληση να μην ζήσει σκλαβωμένη η πατρίδα.

Σε μεταφράζουν εβδομήκοντα ή ογδόντα, ενενήντα

Ή εκατό βαθύγνωμοι επαναστάτες

Και τις θρησκείες σαν μία αγία συνενώνεις Παναγιά,

που έφερε την νίκη που οι λαοί οι φοβισμένοι την ποθούσαν.

Εδώ σε θέλω που δεν θα κατανοήσουνε

Οι δειλοί το τολμηρό μαχαίρι σου-

Μεγάλο φως σκορπάει γύρω η ελευθερία·

Πιο μάρτυρας από ένα κορίτσι είσαι

Που ερωτεύτηκε και αγιότητες και την καρδιά

Του κόσμου του!

Όταν συντρίψει ο ήλιος τις μελαγχολίες μου

Θα ζω με μια επιθυμία να σε ανταμώσω

Στον καθαρό ενέφελο ουρανό…

24/ 5/ 2025

Εορταστικός λόγος από το ύψος του ουρανού αντιγραμμένος…

 

Ακούγεται ο ψίθυρος πουλιών

Αυγή ακόμα και πριν να χαράξει

Ενός αγγέλου συναπάντημα την όμορφη καρδούλα σου την κάνει

Λευκή και διάφανη σαν μια επουράνια φωτιά.

Υπήρξες ή σε φανταστήκαμε

Ελένη ή Κωνσταντίνα επική χαρά μας που γεννήθηκες

Σε ένα παραμύθι αθανασίας; Ψάχνω

Εκείνα που δεν λέγονται

Αυτά που και εσύ μου είπες πριν να φύγω

Κατά την πιο μεγάλη μου ωραία λευτεριά

Την από νίκες όλη συνταγμένη.

Τώρα μικρότερος από το πλάσμα που είμαι

Μέσα στο μάτι του ήλιου σε ζητώ

Που είσαι λέξη μιας γενναίας αστραπής

Για να φωτίζει την ζωή μου πάντα και ακόμα…

21/ 5/ 2025

Του καιρού και του κόσμου τα αινίγματα…

 

Όσο και δεν μιλάς τόσο κι η σκοτεινή πλευρά σου αναγνωρίζεται

Να φλυαρεί ωραία πλάι στην όχθη

Του ποταμού.

Και λυρικά κυκλάκια του νερού από το χέρι σου

Ωραία σχηματίζονται έως που σβήνουν.

Ο έρωτας ηχεί με έξαρση και στρογγυλά.

Σε είδα και σε είπα.

Με τις φαρδιές πλεξούδες σου, σαν να περπάτησες για ώρα πριν

Την αυγή.

Και οι συνομιλίες μας-

πέφτοντας στο νερό-

μια μακρινή Παρασκευή

Γράφουνε απαρχής το αρχαίο παραμύθι·

και πιο γυμνή μας δίνουν την αγάπη.

Χωρίς ιδέες πια σε έναν νέο κόσμο

Επάνω στον κορμό ακουμπάμε της ανάμνησης.

Εκεί όπου είσαι θα σε αναγνωρίσω

Στριμώχνοντας βαθιά μου τα αισθήματα. Κάθε καιρός

Έχει μία κερκόπορτα να τονε εκπορθήσεις:

Όταν ανοίξω την καρδιά μου θα προβάλεις σαν θεά.

Με αποσιωπητικά σε φτάνω και θα σε φωνάζω

πάντα με τα ιερότερα θαυμαστικά!

16/ 5/ 2025

Με επανάσταση βηματισμός…

Μπορεί εκεί που δεν προβλέπουμε να φαίνεται

ξεκεφαλώνει η επανάσταση- και νέοι

με τις φαρδιές τις πλάτες διαδηλώνουν

μπρος στα αγάλματα, ευέλπιδες όλοι!

Το ξέρω είναι ζουλιγμένες οι εποχές

και μυρίζουνε σήψη και πόνο.

Ποντάρω πάντα στην ψυχή και τούτο

μου απέδωσε τα κέρδη αισιοδοξίας που έχω. Ευτυχώς

πάντα θα γαλανίζει ο ουρανός

και θα πετάει μπόλια σαν του δέντρου η καλογνωμία-

Πήρα και κέντρωσα! Θαύμασα τα γενναία θάρρη!

Κινώ τα νήματα του ύψους που δεν χαμηλώνει·

Κι η νιότη γύρω μου ανθισμένη σαν μια τουφεκιοφόρος βοκαμβίλια

οικοδομεί την Ομορφιά εις οίαν προσβλέπουμε

αγνοί και αθώοι και ονειροπόλοι!

15/ 5/ 2025