Αυθαίρετο στιχούργημα που ‘’μπάζει’’….

 

Εγώ την Ποίηση δεν έγραψα,

εγώ την Ποίηση την έπραξα

Αγγίζοντας καρδιές των ανθισμένων λουλουδιών….

Έζησα κόσμους των παραμυθιών …

Τα χέρια μου σβήσαν τις ματαιότητες

Γυμνάστηκα σε λύπες και στο γέλιο βρήκα αστειότητες

Όποιος ήπιε το φεγγάρι

Μέθυσε απόψε με την Χάρι

Ακόμη αξημέρωτα

Ένιωσα φουλ τον έρωτα

Δίπλα περπάτα μου να δω

Πώς σε ξεπλένει το νερό

Με τον αέρα οι ριπές

Φέρανε μνήμες χαρωπές

Όπου ταχθώ εκεί θα ζήσω

Πλέρωσα του κορμιού το αναθεματισμένο ίσιο

Χαίρομαι τόσο και που σε κοιτώ

Σε καθρεφτίζει το νερό

Αγάπησες τα ψέματα

Ο κόσμος όμως αίματα

Παίζουν οι τύχες τα πεντόβολα

Γεμίσαμε αδίσταχτα ζωντόβολα

Και η γραφή μας ένα πράγμα ανεξιχνίαστο

Ούτε και χρήσιμο ούτε και να το πεις αχρείαστο

Σε κάθε στίχο έχει ντεραπάρει

Όσα ποντάρω πάλι στο φεγγάρι…

Πάει! σε χίλια κι άλλα τόσα χαραμίστηκα

Και ευτυχώς σε μιαν αγάπη που χαρίστηκα

Αν θα πεθάνω να μην κλάψεις, να γελάσεις στα βαθιά

Έτσι κι αλλιώς μονάχοι ζούμε και θα φύγουμε ταχιά

Αυτά που λέμε δεν αποτελούν φιλοσοφία

Ο κόσμος και να τον κατανοήσεις έχει χάσει την ουσία

Μπερδέψου ξεμπερδέψου μείνε ίδιος άλλαξε δεν παίζει ρόλο

Μια νύχτα να ορμήσουμε για τσίπουρα στον Βόλο!

17/10/2024

Όλες οι αντιδράσει