Όπως μια εσάρπα επάνω σου η φτέρη λες γλιστρούσε
Κι αγκάλιαζε το σώμα σου και τα ξανθά μαλλιά σου
Λίγο σαν μεσημέριαζε, του ποταμού οι ήχοι
Και στην ωραία πλάτη σου σμιχτές γεωγραφίες
Η επιδερμίδα σου έλεγε κάποιος για να σε νιώσει
Που από μια λύπη πέρασες και βγήκες σε μιαν άλλη
Όπως για κάποιον έρωτα σφραγίστηκες και πάλι.
Ω Ωραία μου πόσο καημό μες τα ματάκια σου έχεις
Και δεν μιλάς δεν σκέφτεσαι για να γελάσεις πάλι
Σε βλέπω που οχυρώθηκες στο ακραίο σου παραμύθι
Και ζεις χωρίς να ξέχασες μια αγκαλιά μεγάλη….
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου