Ο τόκος των ουράνιων ήχων…

Μέθυσα ανάμεσα στις ευωδιές

Ακόμη αξημέρωτα που έχω βαδίσει κάτω

Από το λιγοστό φεγγάρι και το αγιόκλημα

Αιθεροστομεί σαν μυθικό μεγάφωνο υπερούσιο

Όλο!

Ανάμεσα στο κάτι που σαλεύει και στις ξαφνικές πανύψηλες σκιές της νύχτας ένας ήχος από την κρουστή φωνή

Του θεού ανακατώνεται με το φουρφούρισμα των αυθάδικων φυτών και τρέμει

Όσο να καρφωθεί στ’ αυτιά μου.

Εδώ στον άγραφο αιώνα μιας ανάμνησης.

Κουβαλώ λύπες για να τις ξεπλύνω σε μία υγιεινή προσευχή

Βλέπω τις σημασίες που ξεφεύγουνε είναι σαν γαντζωμένες σε ατέλειωτες φωτοσκιάσεις

Και τολμηρά φωνήεντα το πρώιμου φωτός.

Στα έργα μου στα έργα σας το πάθος κελαρύζει σαν ρυάκι δοξασμένο

Οι κωμωδίες που πρωταγωνιστούμε διδαχτήκαν σε άλλους σωφρονέστερους καιρούς

Ένα προς ένα αποκρυπτογραφώ τα ζωντανά μυστήριά τους.

Αυτό το ‘’ψάχνε πίσω απ’ τα φαινόμενα’’ δεν έχει τελειωμό

Αυτή είναι η Αττική που δεν την εγκατέλειψα

Ρόγα την ρόγα την απόλαυσα σαν δυνατό σταφύλι

Κι όπως την περπατώ μέσα στην αίγλη της την διατρανώνω

Σαν μια καθρεφτισμένη υπεραξία στο μυαλό μου!

Κρατήρα των ήχων τώρα, πρωινέ, μοιράσου μαζί μου

Την επικράτεια των θαυμάτων

Αυτό το όμαιμο σώμα το αεικίνητο πολύ με εξυψώνει

Το ένθεο βασάνισμά μου λύτρωσε απόψε την γραφή

Το χλιαρό αεράκι ζει σαν το μπαρουτοκαπνισμένο κάστρο μέσα στις αδυναμίες μου

Πορφυρίζουν οι μνήμες που συλλέγω επίμονα

Χρόνια και χρόνια

Αντηχεί πάνω στην τιποτένια μας πραγματικότητα ένα σφυρί που δούλεψε σε αυστηρό αμόνι

Ελπίζω μόνο στην φωνή μου ελπίζω μόνο σε μια εύκρατη ζωή

Είμαι το χοϊκό ηχείο που τσαλάκωσε την φήμη του για να ακουστεί πιο πέρα

Πιο πέρα από τον θάνατο, πανάθεμά τον!

23/8/2025

Όλες οι αντιδράσ