Στο τέλος αγανακτούνε κι οι
σκύλοι οι μέσα μου·
Με τούτο, με κείνο· γαυγίζουν·
Φασαρίες μου σκάρωσε η ζωή·
κι όπως όλων μας
Το πικρό πικρότερο φάνηκε.
Συνθέτουν οι μέρες θλιμμένη
μουσική.
Μια σκοτοδίνη άπλωσε πλοκάμια
γύρω μου.
Είμαι αυτός που οι ηλικίες
του απίστησαν
Και μεγάλωσε σιτιζόμενος κατάθλιψης
παραφυάδες.
.jpg)
2 σχόλια:
Δεν είναι ποίηση αυτό, είναι ο καημός μου… ΣΠ
!!!
...κι όμως, οι ψυχές συναντούνται!
Χαιρετισμούς,
Υιώτα
ΝΥ
Ακριβώς Υιώτα
συναντιόνται!
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου