Πόσο ανθρώπινα θα σταθώ στην ζωή που μαραίνεται;

Η φωνή μου ραγίζει- ψηφίδα στο πάζλ των φωνών

Ο πίνακας συνθέτεται με σκοτεινό φως της ψυχολογίας

Μαύρα είναι όλα τα μέσα μου

Αν αφεθώ να με κάνει η στιγμή υποχείριο

Ίσως με χίλιους τρόπους πεθάνω

Καταφύγιο είναι η ελπίδα να μην μ’ εγκαταλείψουν οι ήσυχες μέρες

Που ακονίζω την σκέψη μου κοιτάζοντας τον μακρινό ουρανό

Που, σάμπως να μην μου ανήκει, λάμπει.

Μελαγχολία μου σχολείο εσωτερικής αποταμίευσης

Μελαγχολία μου κι αν φταίω όσο φταίνε οι άλλοι

Πόσο ανθρώπινα θα σταθώ στην ζωή που μαραίνεται;

Απαισιόδοξα οι τονισμένες στην λήγουσα σιωπές

Τον πίνακα της φαντασίας μου κάνουν μουντό

Και οι βαριές τελεσίδικες νότες

Της νύχτας που φτάνει, γεμίζουν πόνο το δισάκι των λέξεων..        

Όλα που θέλω και εν τέλει θα με βρούνε

Σε μια επώδυνη σύγχυση..