Τι άλλο να πούμε; Τα βράδια
ζουν την πανσέληνο σαν αρχαία θρησκεία
που καταλήγει χρησμός.
Αναπάντεχη καλοτυχία.
Το άλλο πρωί, είδα την μικρή κουκουβάγια
πάνω στα σύρματα να με κοιτά.
Με τα μεγάλα μάτια της, η ώρα έξη.
Ξεφούσκωνε ο ύπνος. Τα χόρτα
μύριζαν ιδρώτα και ελαύνοντα Αύγουστο.
Αυτοκρατορική σε όλα νίκη.
Veni Vidi Vici.
Κοιτάζω:
είναι άγαλμα η σιγαλιά..
31.7.2011

2 σχόλια:
Σιγαλιά...
Ρούχο της ο Χρονος
που αόρατος κι όμως τόσο απτός ώρες ώρες,
σαν δάκρυ μαρμάρινο ενός αγάλματος
που κυλάει βαρύ!!!
Σε φιλω....
ΚΑΚΙΑ
μ ό,τι έρχεσαι να σχολιάσεις, αγγίζεις το ποίημα!
Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου