Ορίζω τις δικές μου νοσταλγίες.

21.

Ορίζω τις δικές μου νοσταλγίες.

Μεσάνυχτα που ξεθαρρεύει ο Ιούλιος
Κι άσπρος, σαν ήχος πιο μαγευτικός, πάν’ απ’ την θάλασσα κινάει.

Των αιθέρων μυστικό ανομολόγητο
Προϋπήρχε
(Ξέρει ο θεός)
Κρύβεται μέσα στην ανάσα κάθε δέντρου
Ή λουλουδιού.

Απ’ την αγρύπνια μου που βγαίνει τώρα
Συμπέρασμα ποιητικό…

Με λέξεις
Που ποτέ δεν είπαμε.
Κόβουν, πονάνε.

Τέλος
Η μέρα η άλλη έρχεται κι αδειάζει
Μέσα στα όρθια πιθάρια

Τον ήχο αυτόν της ευφροσύνης και του σίγουρου
Σημαντικού του ονείρου μου αποτελέσματος!

11.7.2008