Αμπέλι αττικό, γλυκό σταφύλι-
στεγνώνουνε κάτω απ' τον ήλιο όλα τα χώματα.
Η χαρά μου αντηχεί μέχρι τα υπερώα των παλιών σπιτιών.
θριαμβικό ένα τραγούδι ανέρχεται με εμπνευσμένη λευκότητα.
Το ποίημα μου είναι μια σύντομη αιωνιότητα
που δεν θα την πω-μυστική θα την κρατήσω
ώσπου να σας την μαρτυρήσουν τα φεγγάρια που θα γεννηθούν
μετά από μένα.
Ανεμίζει ο πορφυρός χιτώνας μου και ανεβαίνω
όλη την έκπληξη του πρωινού, γίνομαι ημίθεος
που ασκεί, τα δικαιώματά του στα κελεύσματα της μοίρας να κωφεύει…
Είναι άραγε ΣΤΡΑΤΗ στα δικαιώματά του να κωφεύει ένας ημίθεος στα κελεύσματα της μοίρας ή ορίζει την μοίρα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει η σκηνή που ανεμίζει ο πορφυρός χιτώνας την ώρα που ανεβαίνεις όλην έκπληξη του πρωϊνού. Πολύ όμορφο.
Βέβαια και εδώ η λατρεία σου για κάθε τΙ το παλιό είναι εμφανής.
Κανένα σου ποίημα δεν είναι κλώνος άλλου και αυτό δείχνει την πληθώρα των εικόνων που σε γεμίζουν. Είναι εντυπωσιακό
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
Αχ αυτά τα επαινετικά σου σχόλια..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα ευμενής!
Την καλησπέρα μου!