Περπατούν αργά οι στεναχωρημένοι μέσα στο μεγάλο Αίολο πάρκο.
Στις τσέπες τους που και που ένα τηλέφωνο
χτυπάει- ποιός τους θυμάται;
Ποιός κάνει εκπτώσεις στην ψυχή τους;
Η μέρα δεν έχει τόσες ώρες όσες ήξεραν- έχει λιγότερες.
Περνούν αποφασισμένες να τους πονέσουν.
Χτυποκαρδίζουνε κάθε που ένα πουλί αφιερώνει ένα δευτερόλεπτο
τραγουδιού να γρηγορέψει την ανάσα τους.
Τους μένει ένας εγωισμός σαν απλωμένο σύννεφο
χαμηλά κι όταν δεν έφεξε η μέρα.
Ο θεός φλυαρεί γαλάζια
μετά που ο ήλιος σαν αυτοκράτορας έρχεται.
Οι λυπημένοι έχουν ένα πικρό αίμα που γίνεται ο παλμός του χτύπος θλιμμένου ρολογιού…
Αυτή τυρανική αναμονή επαφής που δίνεται στο τέλος με την θαυμάσια¨
ΑπάντησηΔιαγραφή" Οι λυπημένοι έχουν ένα πικρό αίμα που γίνεται ο παλμός του χτύπος θλιμμένου ρολογιού…'
Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος σου να στηρίζεις πολλές φορές όλο το ποιημα σκόμη και την τελαιταία λέξη.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
Είναι τα σχόλιά σου τόνωση του εγώ..
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι που σε συνήθισα τώρα..
ευχαριστώ για την δόση μου!
Καλό βράδυ!