4.Οκτωβρίου 2014

Θα πιω καφέ με τους φίλους, θα συζητήσουμε

τα αδιέξοδα και την μελαγχολική ανημπόρια μας

που μετρά σαν κόμπους σ’ ένα κομπολόι

που το παίζει ο άνεμος.

Θα καταγράφω τα πάντα στον νου-

τουλάχιστον αυτός δεν με προδίδει ακόμα.

Η μέρα, νιώθω, θα ψυχράνει.

Στο πάρκο τα πουλιά θα κελαηδούνε, αφήνοντας

μια υπόσχεση ανεκπλήρωτη.

Θα περνούν οι μοναχικοί περιπατητές.

Τόσο μοναχικοί που θα τρυπούν την ατμόσφαιρα

με το μικρό στραβό σουγιαδάκι τους και θα ξεχύνεται

ένα φως αστραπής που θα κάνει

τον περίγυρο να ανάβει, σαν η ελπίδα μας

ότι κάτι θα πάει καλύτερα..