Μόνη σου με αντίκρυ την αιώνια θάλασσα

Μόνη σου με αντίκρυ την αιώνια θάλασσα Μόνη σου στο παλιό πέτρινο σπίτι με τις βοκαμβύλιες Ιέρεια στον ταρσανά των χελιδονιών Ανοίγεις κι άλλο τους ορίζοντες.. Η σκέψη που σ’ έπλασε σε αφήνει μες τον φωτεινό Νου της αυγής Να συναρμολογείς την ιστορία από μυριάδες θραυσματα της Αλήθειας- Ο αέρας κουνά τα μαστορικά χέρια του Σκορπώντας τα μελένια δώρα των φρούτων. Μελαχρινό άγαλμα της προσήλωσης στην Ομορφιά Λυσίκομη και που στα μάτια σου οι ιριδισμοί χαράσσουν Το έμβλημα της θεληματικής φωτιάς που πάθη λέει Στερεώνεις τα αισθήματα στο νυν της φυγής. Τιμώ την σαστισμένη όψη σου μπροστά στο εικόνισμα της πελαγίσιας σου ελευθερίας Τιμώ το αχνό γέλιο σου, ξημέρωμα της Τρίτης και δεν είναι τίποτα για μένα βολετό- Τιμώ την υπεκφυγή που μου δίνει ο Αύγουστος Ανάμεσα στα τίποτα να κατορθώνω χρυσαφένιες λέξεις.