Οθόνη

Ξύλινη ησυχία, δρόμοι
λερωμένοι,
 απάγοντες
 στο άστυ
 που γερνά.
Οθόνη τ’ ουρανού,
 ανάγλυφη,
 μπουκωμένη ήλιο και ζέστη.
Τίποτα ευδόκιμο, μόνο το χάος
κι η θλίψη/ της ψυχής.
Παίζει τα ζάρια της η Τύχη- ένας
 τεμπέλης γάτος
 κυνηγά/ την ουρά του-
σαν να μην έχει τίποτ’ άλλο να προσηλωθεί..