Λιώνει το γυμνό σώμα του αέρα

 

 

Λιώνει το γυμνό σώμα του αέρα

Το σκοτάδι καταπίνει την ανάσα του

Τα μέλη του καταβροχθίζονται από τα δέντρα

Η πηχτή νύχτα χασμωδεί

 

Ο φούρναρης το πρωί βρίσκει δυο κουρασμένα αυτιά

Σχεδόν άχρηστα- τα βάζει στην λαμαρίνα του

Και τα ψήνει σαν κουλουράκια

που έπλασε

Νωρίς νωρίς

 

Ο χρόνος του πόνου ελάχιστος

σαν του πουλιού το πρώτο τιτίβισμα

Δεν είναι ο θάνατος αυτός- αυτό είναι συμπόνια οικουμενική

Που γυαλίζει μες τα μάτια του αφανισμένου κορμιού

 

Παρακολουθεί την σκηνοθεσία του φαινομένου ο θεός

Κι ενώ ζει το καλοκαίρι και καλά κρατεί

Μια ρέμβη μες τα μέλλοντα προϊδεάζει για την απουσία που θα παιχτεί

Σαν ένα δράμα κωμικό την νύχτα όλη που επλάσθη’…