Ονειρεύομαι και είναι όλα κατανοητά:

Αποταμιεύοντας τόσο φως που η συγνώμη που θα πω που έσφαλα να μην ελπίζω, πια δεν έχει νόημα

Ονειρεύομαι και είναι όλα κατανοητά:

Ο θεός είναι παρουσία, τα παιδιά είναι παρουσία, ο άνεμος

Είναι παρουσία που παίρνει

Μακριά την σκέψη που βάρυνε και έγινε ένα άντρο της θλίψης..

Κρατώ μέσα στα χέρια μου κάτι πουλιά

Που χτυποκαρδίζουν πότε να χαθούν

Λευτεροκοπώντας μες τον ουρανό..

Είμαι ευτυχισμένος!

Τα μάτια μου βλέπουν, σε όλες του τις εκδοχές, το για άλλους αόρατο!

Είμαι ωραία θνητός!

Γι' αυτό έχω κατανοήσει πιο καλά αυτή την φάρσα που μας παίζει η αθανασία!

Γράφω γιατί δεν θα τελειώσει αυτός ο χείμαρρος των αισθημάτων που έχουν γαλάζια κατάληξη..

Πορφυρά εμπνέονται οι μέρες..

Τα παιδιά ελπίζουν να γίνουν όλα λευκότερα..

Κι εγώ φεύγω μες τα ποιήματα που θα με πάνε μες το άσπιλο μέλλον..

                                                                                              17.03.2010