Κυκλοθυμώ

Κρατώ τα μυστικά των ρόδων      και είναι ένα  λογάκι αιθέριο    απέραντα κοσμογονικό    Κυκλοθυμώ   είμαι η ταριχευμένη ελπίδα μου, είμαι ο νυν που σκηνοθετεί και του επιτρέπει το χάος    να κινηματογραφήσει την ωραία αμνάδα του      Τρεις το καταμεσήμερο,       λάμπει ο ουρανός      πετεινά τ’ ουρανού πίπτουνε μανιασμένα  μέσα στην συνείδηση      γράφω δεν γράφω     ένα τίποτα μένει     όλα θα εξαργυρωθούν για να πιστέψω τον πόνο     οι κοινωνίες έχουν  απάνθρωπη ρότα-      που θα οδηγηθούν οι καλοί      άγιοι ρήτορες,     τι λόγους θα προφέρουν; ο ένας του άλλου αντιφωνώντας    σαν για να μην πάμε πουθενά     εμείς οι άλλοι;     πού η ηθική μιας ανεμώνας να έχει αντίκρισμα;    τα ποιήματα θα σαρώσουν το μέλλον, μα     οι βαθιές υποκλίσεις που κάνουν οι κόλακες της ποταπής εξουσίας     θα οδηγήσουν ξανά    την κοινωνία στο ραγισμένο πικραίνοντας που ακούει ο κόσμος τραγούδι της..