Στο απέριττο γαλάζιο η γραφίδα μου αφήνει ίχνη οικουμενικής λεβεντιάς

Διορθώνω μια λέξη    ο ουρανός πίπτει επί των υδάτων      θεέ μου τι κοσμογονία!    Στο όρος των ελαιών      παμπάλαιοι θρύλοι προδίδουν και πάλι εκείνα που είχα ιερά      αχ η θρησκεία!     των αμνών και των άσπιλων που μέσα μου δεν καταλύθηκε ποτέ της     Έζησα σε ένα ασκηταριό ονείρων      τόσο καλόγερος όσο κανείς       Οι έπαινοι των ανθρώπων η αγωνία τους     καταξιωμένοι να υπάρξουν      ώχου μπελάς!     Τώρα που ξέρω ο ήλιος ξημερώνει την μέρα του και οι αγκύλες των νεφών εγκλωβίζουν τον γονιμοποιητικό αέρα      που στέλνει ο κάθε άγγελος να σαρκωθεί    το πνεύμα κάθε νέας αποκάλυψης.    Στο απέριττο γαλάζιο η γραφίδα μου αφήνει ίχνη οικουμενικής λεβεντιάς     κι η σμίλη της ψυχής μου αυτό το μάρμαρο δουλεύει     που επάνω του δεν έχουν νόημα οι εντολές..