Φωσφορίζουν οι πέτρες, αναβοσβήνουν:

110.




Φωσφορίζουν οι πέτρες, αναβοσβήνουν:

σαν όπως στην ακρογιαλιά, χαράματα

να δεις ένα αρχαίο άπεφθο

βότσαλο την ασημαντότητά του να αφήνει

να την λειαίνει η αρχέγονη θάλασσα.



Ταπεινά το κύμα δουλεύει και δουλεύει:

μικρός επίμονος λιθοξόος που άοκνα εργάζεται

να φέρει αποτέλεσμα πιο στρογγυλό.

Με την ειλικρίνεια των λόγων του νερού, την λακωνική

ομιλία της θάλασσας

που αρέσκεται να είναι άλλου είδους η χίμαιρα.



Τι κρύβεται πίσω από εκείνο

το μούρμουρο που λες και έρχεται απ’ τους αιώνες;

Ποιός κρυφός καημός;



Από το να γνωρίζω την σκληράδα του λίθου

που με νοήματα ίριδας επάνω του αναπλάθεται ο μέσα του λόγος- έγινα

όμοιος ομοίω που ανάλογα σκληραίνει και αεί

την μοναξιά πελάζει του…