Άφησα τον ουρανό σαν ένα τούλι επάνω μου να λάμπει
Και πήγα κατά την γόνιμη ύπαιθρο.
Οι φορτωμένες καρπό ροδιές γυάλιζαν πολυόμματες μες τον αέρα
Τα πεύκα από το ρετσίνι έτριζαν
Ο θεός ήταν φίλος.
Βρήκα το οξύτονο φως να ορθοπλωρεί πάνω απ' τα κηπευτικά
που μοιάζανε παραμυθένια.
Οι αίγες σκαρφαλώνανε ψηλά ψηλά πα' στον γκρεμό.
Οι αμνοί σταλίζανε κάτω απ' την μεγάλη χαρουπιά.
Η θάλασσα ήταν αιώνια εκεί, η θάλασσα.
Μετέφρασα την χαρά και δεν ήτανε πάντα οι λέξεις
Ικανές να σκεπάσουν το εννοούμενο.
Κληροδότησα ένα ψηφίο καθαρό που θα το σεβαστούνε τα άλλα τα χρόνια
Που θα χρησμοδοτήσουνε ξεκάθαρα και θα δεχτούν την προσφορά μου..
Άφησα τον ουρανό σαν ένα τούλι επάνω μου να λάμπει
Και πήγα κατά την γόνιμη ύπαιθρο..
Βρήκα το οξύτονο φως να ορθοπλωρεί πάνω απ' τα κηπευτικά
ΑπάντησηΔιαγραφήπου μοιάζανε παραμυθένια.
Ξεχωρίζω λέξεις ... τους δίνω το δικό μου νόημα και προχωρώ... μα οι εικόνες που χαράζεις στο μυαλο.... σαν απο πένα!!!
Καλή σου μέρα....
Σ' ευχαριστώ Νερένια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για την επίσκεψη και για το σχόλιο..
Καλό απόγεμα!
...Βρήκα το οξύτονο φως να ορθοπλωρεί πάνω απ' τα κηπευτικά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά υπέροχο !!!!
Έχεις έναν μοναδικό τρόπο στο να χρησιμοποιείς τις λέξεις ...ειλικρινά το έχω πει πολλές φορές μελετώντας τα ποιήματα σου...
Μια βροχερή καλησπέρα
από την Βόρεια Ελλάδα
Γειά σου Βάσω μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα σου έστειλα ένα βιβλίο- έχε τον νου σου!
Κι εδώ ο καιρός στεναχωρεμένος είναι..
Καλό απόγεμα!