ΣΤΗΝ ANNE SEXTON.

143.





Διαβάζω ξανά την θλίψη που είσαι, δοκιμάζω

να περπατήσω σωστά τους δρόμους που το μυαλό σου θα ήθελε..

Είσαι πιο πικρή κι από κουρασμένη φλογέρα

στα χέρια του μοναχικού βοσκού που η ψυχή σου είναι..

Σκοντάφτω στα ατέλειωτα άλφα σου-

όπως να θέλεις να μου πεις πως είσαι

ένα αλφάβητο που ποτέ δεν τελειώνει..



Για μια ακόμη καταφυγή μες το σωτήριο των λέξεων φαρμάκι

εσύ ξενυχτάς αναβοσβήνοντας τα γαλανά μάτια σου

που, παράθυρα της μοίρας, να φανούν οι θλίψεις που έχεις εντός σου, ανοίγονται..



Και κοιμάμαι…

Με σένα στο πλάι μου..

Πάνω στο παλιό κομοδίνο, σαν να μου λες πως αρχίζουν πορείες

κατάθλιψης μέσα

στην κάθε που έρχεται νύχτα..