Όλοι χρωστάμε μια αναπνοή που θα λείψει

25.

Όλοι χρωστάμε μια αναπνοή που θα λείψει

Όταν οι καλές μέρες θα σβήσουν και θα ακουστεί η σιωπή
Να σχίζει τα υφάσματα που σαβανώνουν κάθε αισιοδοξία.

Με μονοκονδυλιά ξεγράφεται κι η μοίρα.

Ξέρεις πόσο ανθρώπινα
Κουπολάτες ιδρώνουμε στο τελευταίο ταξίδι;

Πώς να τακτοποιήσεις το μέσα σου χάος;

Σου εναντιώνονται ακόμα και οι εαυτοί που έχεις:
Δύο, καημένε μου!

Όταν θα ξέρεις ν’ αγαπάς οι άλλοι δεν θα θέλουν ν’ αγαπάνε..

Δύο γενιές μετά όμως ξεγράφεται κι ο θάνατος· δεν έχει σημασία
Που υπήρξα, που υπήρξες, που ήμασταν
Ερωτευμένοι κάποτε
Με σώμα ζωηρό που έπαιζε
Μ’ όλους τους αναμμένους πόθους!

Δύο γενιές μετά η λησμονιά
Να την, έρχεται, υπάρχει!

13.7.2008