Είναι ξινότερα από όλων τα λεμόνια μου.

Με κυνηγούν κάτι σκέψεις, κρύβομαι
βαθιά μέσα μου- σκληραίνω.

Νομίζω θα χαθώ από αβλεψία.
Πονάω. Απελπίζομαι.
Πολλές φορές.

Είναι ξινότερα από όλων τα λεμόνια μου.

Δεν με καταλαβαίνει
ούτε αυτή η πένα μου
που ό,τι θέλει πλέον γράφει.

Κι επιζητώ να καταφύγω σε μια μουσική
που θα με κρίνει που υπήρξα λίγος
να τα βάλω με την αιώνια θάλασσα..