Κλείνω τα μάτια κι αφουγκράζομαι:
ο χρόνος είναι σύμμαχος φίλος.
Τόσο στερήθηκα τον ήλιο κάθε αθωότητας, που τώρα
θα γράφω λευκά-
σαν λουλούδια μυριστικά στο μυαλό μου ν’ ανάβουνε…
Σταμάτησαν να είναι έκπληξη τα δευτερόλεπτα,
μέσα μου είναι ο κάθε κόσμος αθώος,
έχω ιδέες ένθεου μοναχικού-
είμαι μοναστηριακός σκαντζόχοιρος-
όπου μ’ αγγίξεις σκληρά αγκυλώνω...
Και αν θες να ξέρεις απ’ τα τόσα παλάτια μου
των ιδεών, μοναχά ένα κάστρο ορίζω:
μια κάμαρα που πλέει όλες τις νύχτες προς το άπειρο
με μια παραφορά που γράφει μέσα στις σελίδες μου
ένα τραγούδι
ναυαγισμένης εσπέρας..
11.1.2010
Κοίτα τώρα:
ΑπάντησηΔιαγραφή"είμαι μοναστηριακός σκαντζόχοιρος"
Τι να πω;
Είναι στίχος αυτός που γεννιέται έτσι στην τύχη; Μα τι στο καλό χρειάζεται για να συλληφθεί.
Όλες οι λέξεις, και οι συνδυασμοί τους τελειώνουν σε μένα. Δεν έχω τι να πω τώρα.
Συγγνώμη
Ο τρόπος που σχολιάζεις, είναι ο τρόπος που με κάνεις ολοένα πιο πολύ να σε συμπαθώ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠλημμυρίζει με πάθος ο λόγος σου και μου δίνει κουράγιο -αν ποτέ σκεφτόμουνα πως είναι μάταιη υπόθεση η ποίηση- να μην την εγκαταλείψω..
Σ' ευχαριστώ φίλε!