Τα βουνά της Αττικής που τα κρατά ένας απογευματινός αέρας...
μια κινητή τηλεφωνία που τελικά δυσχεραίνει το αγγίζειν
ο ένας την ψυχή του άλλου…
Μιλώ, μιλάς: ένα τίποτα των λόγων είναι όλη αυτή η φλυαρία..
Πού είναι το φως της σάρκας, ο πόθος, το φιλί,
ο έρωτας (όχι στα χρόνια της χολέρας) ο καημός
ν’ αγγίξεις το γεμάτο στήθος
που εκπυρσοκροτεί κι ανοίγει μια οπή σαν ερυθρά
θάλασσα μες το αύριο;...
Το παρόν φτάνει ανερμάτιστο μες το άγονο μέλλον
κι ο αρουραίος της ανίας σκάβει λάκκους
στην ψυχολογία που ετρώθη..
"Μοντέρνοι άνθρωποι" ,"μοντέρνοι καιροί" κι εμείς στη μέση να αναπολούμε αυτά που η εποχή μας στέρησε
ΑπάντησηΔιαγραφήτην αλήθεια μας
το άγγιγμα
τον έρωτα όπως τον νιώθαμε παλιά
τη μαγεία του γνήσιου, του αυθεντικού...
Αυτόν τον αρουραίο της ανίας έντονα τον ένιωσα...
Καλό απόγευμα Στρατή !!!
Όμως έχουμε την ποίηση για να νιώθουμε πολλαπλά λυτρωμένοι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου Δέσποινα!
Αλήθεια Στρατή μιλάς για όλους εμάς που είχαμε την ευκαιρία να αγγίξουμε, δειλά, να ψιθυρίσουμε τρυφερά, να αγκαλιάσουμε ανιχνευτικά. Που αυτά; Δεν λείπουν σε κανέναν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάς εκ μέρους μου με την γλώσσα σου.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΕ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως έχουμε την ποίηση για να νιώθουμε πολλαπλά λυτρωμένοι!