Μια επιπόλαιη ζωή κι ένας θάνατος θάνατος

Μια επιπόλαιη ζωή κι ένας θάνατος θάνατος
Ένα άγχος σαν γκιλοτίνα που αδιάκοπα καρατομεί
Το μεροκάματο πικραίνει
Γίνεται δήμιος ο κάθε ένας χρόνος που φορτώνεται
Στην ράχη σου και σε γερνά
Είσαι τόσο φθαρμένη ύλη που τρομάζεις
Έκανε κάτι να σε προστατέψει ο θεός;
Είδε πόσο πονάν τα μέσα σου;..
Την κάθε μέρα είδε
Πόσο ελπίζεις για να μην
Πάψεις να ελπίζεις;
Φοράς την ίδια ψυχή που πριν σου χαρίστηκε
Αμετάβλητη μέσα στα χρόνια
Ποιός σε εχθρεύεται; Ποιός σε μισεί
Όταν σκοτεινιάζει ο ορίζοντας και γίνεται σάβανο
η νύχτα
Που με τα σκούρα άμφιά της σκεπάζει
Αυτό το σώμα που μια εποχή ήτανε από όνειρο πλασμένο
Εφηβικό..

10.02.2010