Ένα πουλί μες την αναποφάσιστη ελαφρότητα του ουρανού

Ένα πουλί μες την αναποφάσιστη ελαφρότητα του ουρανού, ένα παρασυρμένο από άνεμο αίσθημα-

Πρωί όπως είναι τίποτα τα λόγια και αφήνει
μια καλημέρα να πλέει ένας θλιμμένος σκεφτικός άνθρωπος-

Η ψυχή σχεδόν δεν ξέρει η ίδια τις αλήθειες της αλλά νομίζει
ότι όλα έγιναν με φροντίδα θεού-

σχεδόν έτοιμος να ερωτευτώ κι εσένα κι εσένα κι εσένα
που γυρίζεις από το χτες μου και με τα μελαγχολικά μάτια σου κάνεις
υποφερτό το αδέξιο ποίημα-

Το πρωί βαφτίζει με την δροσιά του τον ζωντανό μενεξέ
που κοίμιζε όλη την νύχτα μέσα του μια μάνα μέλισσα-

Ανθίζει ανθίζει ο λόγος:
ο δικός μου και όλων μας-

Είναι ένας γονιμοποιημένος τάφος απ' όπου θα αναστηθούν τα μυστικά μιας άλλης γλώσσας..
Μια μέρα, λέω…

26.11.2009
Καβάλα