Κάποιος κλαίει απόψε τόσο γοερά που ο ουρανός δακρύζει με ομιλητικά νεφελώματα-
κάποιος ανεβοκατεβαίνει την μεγάλη κλίμακα της ευφωνίας των αγγέλων.
Τα λόγια του
είναι σαν άστρα που θα πέσουν μες την νύχτα διεκδικώντας μια ευχή.
Στο βορινό παράθυρο του φαίνεται
που αγρυπνά ακόμα.
Κυνηγά το ελάφι των λέξεων, έχει ένα δοξάρι
που συλλαβίζει ψιθυριστά τον άνεμο.
Το πρωί βγαίνει σ’ εκείνο το μπαλκόνι τ’ ουρανού που το στολίζουνε οι βοκαμβίλιες.
Και δείχνοντας κατά την θάλασσα καταλαβαίνω ότι τον κατασπαράσσουνε
ποιητικές σαρκοβόρες αξίες..
Σας ευχαριστώ για το κείμενο :) Πραγματικά ενδιαφέρων.Μπορείτε όμως να μου πείτε γιατί σκεφτήκατε να το γράψετε σε έμενα;; :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί είναι η συμβουλή του Ρίλκε, ενός πολύ μεγάλου ποιητή, σ' έναν νεότερο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο γι αυτό..
Καλημέρα Θεοδώρα!