98.
Το πουκάμισό σου ροζ, απαλό ροζ και άσπρο.
Με δαντελένια υπόσχεση να ξεχυθούνε δύο στήθη γάργαρα νερά!
Η σάρκα σου βελουδένια!
Καυτή,
Λευκή.
Λάβα του πόθου και το χέρι μου ανάμεσα
Στους δύο μηρούς που τρέμουν.
Σκαρφαλώνει αργά.
Η αναπνοή σου γρηγορεύει.
Ξέρω θα δεχτείς την αμαρτωλή κατοπινή μου έφοδο
Απόλυτα υποταγμένη…
7.2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου