ΝΙΟΤΗ

ΝΙΟΤΗ


Βγάζοντας τον άνθρωπο έξω από τον θυμό του,
μέσα σε μια ευγένεια συμφιλίωσης
εγώ ήμουνα-

με γιόρταζαν οι θάλασσες
χαρά οι μέρες του Αυγούστου-θείες
τι παιδί επίμονα ήμουνα
το γόνατο αεικίνητο τρεχαλητό
φλοίσβος της καλοσύνης η καρδιά μου..

Πνοή, νιάτα, κρούσταλλο της ημέρας έτοιμο να σπάσει-
ο κόσμος αθώος μονάχα στο όνομα-
πόλεμος στον φτωχό μου βιοπαλαιστή εαυτό-
πήρε μία σκυτάλη της ανάγκης και ακόμα τρέχει-
μια μέρα θα την παραδώσει-

αλήθεια που;

Αυλίδα 10/8/82