ΩΡΑ ΕΝΝΙΑ Η ΠΡΩΙΝΗ

ΩΡΑ ΕΝΝΙΑ Η ΠΡΩΙΝΗ

Βουίζει η μέρα·
της πιάνω το χέρι·
η Σοφία κατεβαίνει
τα σκαλοπάτια του ονόματος «Μοναξιά»-
στο τελευταίο σκαλί
είναι ένα μεγάλο στόμα
της κόλασης!
Ω , θε μου!


Αυτός ο μήνας που κατσούφιασε
για την τρελή μου στράτευση στην θλίψη
βολτάρει
επίμονα
μέσα στους λερωμένους δρόμους της Αθήνας.


Σιχαίνομαι
στο κατακάθι του καφέ όσες μαντείες..
Ας είναι να με πάρει ο θάνατος
αποκεφαλισμένο αμαρτωλό.
Εγώ που βρίζω τον χειμώνα....


Ηράκλειο 11/9/1982