Συνταγή για ένα ήμερο γάλα…

 

Όταν θα χειμωνιάσει θα στηθούν παγίδες αδυσώπητες

Σκλαβωμένα πουλιά θα τιτιβίσουνε μαύρα

Οι ελευθερίες όλες θα χαθούν

Ο πολικός αστέρας θα βελάξει

Θα μείνουμε στο σπίτι και θα τυλιχτούμε με κουβέρτες για το κρύο

Όπως θα είναι ραγισμένος ο ουρανός

Θα φαίνεται ένας θεός που πεθαίνει

Θα σιωπούμε- μέσα σε όλα και εμείς θα σιωπούμε

Πόλεμοι θα ενορχηστρώνονται παντού

Θα είναι άπληστα τα οικουμενικά ταμεία

Παιδάκια θα πεθαίνουν αίματα δεν θα χορταίνει το λερό πολίτευμα

Με ένα ποίημα θα νομίζουμε πως θα ξορκίσουμε τον πόνο

Ούτε μια καλυτέρευση για την αρρώστια μας που αγριεύει

Δεν έχει αμαρτίες η ψυχή που την ταΐζουμε με λυρικό χορτάρι.

Όταν θα χειμωνιάσει θα σιτίζεσαι με όνειρα καψαλισμένα

Να ξυπνάς νωρίς να ταΐζεις την αδέσποτη ζωούλα σου

Όλη η αθωότητα είναι μια εικασία πάνω στο φαιδρό επίπεδο των αριθμών

Να αρμέγεις την διδασκαλία όπως σου παραδίνεται

Να πίνεις γάλα ευφραντικό που θα σε θρέφει

Απόψε σε αφήνει να κοιτάζεις μέσα του ο ουράνιος θόλος

Πιες το το ήμερο γάλα και συντονίσου με επιθυμίες που είχες όταν ήσουνα μικρό παιδί

Αυτό που εδράζεται στις λέξεις είναι ένα όνειρο που κατατρόπωσε την αδικία

Μιλάει το γάλα και σε μεγαλώνει υπέροχα

Θα είσαι ατρόμητος καλέ μου θα είσαι ουρανογέννητος

Και αν σε βρούνε μες τα ποιήματα να κρύβεσαι πες τους

Ότι η συνταγή για μια ευτυχισμένη ζήση είναι αυτό το ήμερο γάλα

Που μάζεψες μες την καρδάρα του ουρανού και πότισες το αθώο σου ζωάκι…

13/ 12/ 2025

Με πνεύμα και διάθεση ονειροκρίτη…

Όλοι οι ουρανοί της εποχής μου ταπεινώθηκαν

και πια δεν ζούνε

με το γαλάζιο τους περίβλημα.

Δυο είμαστε ταπεινωμένοι πρίγκιπες που χάσαν’ το βασίλειό τους

στα ζάρια. (Άσχημα

ξεστρατίσματα των αφελών!) Αν παίξεις

άτσαλα θα σε συντρίψει η μοίρα. Άσε

τις ματαιοδοξίες κατά μέρος κι έλα

να μελετήσουμε την τύχη αλλιώς!

Ίσως σε μια συσπείρωση να εστιάζουμε. Μπορεί

όπως κρυφοκοιτάζουμε από την μπαλκονόπορτα η σελήνη

να ξεβγάζει ρούχα της μπουγάδας της και να τα απλώνει

επάνω στο σκοινί των άστρων.

Νοικοκυρούλα σκέτη γλύκα! Όσο

μεταγλωττίζω την αφράτη παρομοίωση των σύννεφων

τόσο ένα αγκάθι σκάζει τα μπαλόνια που είχα σαν παιδάκι

και που τα αμόλαγα να τρέξουν μες την φαντασία που δεν πρόλαβα να ελευθερώσω!

10/ 12/ 2025

Μελέτη του κατορθώματος…

 

Μελετά ο κόσμος φαντάσματα ιδεών και σκοντάφτει

ολοένα πάνω σε μια αγκύλωση διατεταγμένη-

κοσμοθεωρίες τρέπονται σε φυγή δεν ησυχάζει

ο αιώνας

πόλεμος επί πολέμου και βάλε

όλα τα ισοπέδωσε η συντριβή μην ακούς

τις οβίδες που σκάνε η αυθυποβολή σου

τους βολεύει δεν πιστεύεις

σ’ αυτόν το αγώνα που δίνουν οι άλλοι μα ας είναι ευλογημένοι

μόνο με αντίσταση θα φτάσει κάπου η Δικαιοσύνη

πίνουν αίμα οι κρατούντες πώς να ξεδιψάσει

κανείς που είναι άπληστος; Και τώρα εδώ

εγώ αναρωτιέμαι πόση αθωότητα χωρά σε ένα κορμί κορμάκι

πόσος ουδαμού νεφελώδης ουρανός τι πείσμα

θέλει πάνω στον πόνο για να νιώσει πως μιλά με του χορού την γλώσσα μία μπαλαρίνα

που δέεται μέσα στην ύστατη προσπάθειά της επικεντρωμένη! Α ωραία

που βελάζει ο αμνός της και την φέρνει

πιο κοντά σε ένα όνειρο που φθίνει. Είναι

το φως κοντά της και μια ευτυχία που σαν πεταλούδα

γύρω της πετά και ούτε πιάνεται…

30/ 11/ 2025

Κατακτήσεις της νύχτας και του έρωτα…

Ούτε που να φυσάει απόψε Κυριακή που αναβάτης

Του σκοταδιού είναι ο νους και τρέχει ολοένα λες νομίζοντας

Θα φτάσει κάπου που δεν τέλειωσαν τα παραμύθια.

Απόψε έφτασε σε όρια σπουδαία η καρδιά.

Ίσως κι ο έρωτας να έγινε σπουδαίος ίσως

Να σμίξανε πάνω στα χείλια όλες οι δυνάμεις

Του καθαρού φωτός που νίκησε την τρομερή μαυρίλα

Την χειμωνιάτικη.

Εμπρός λοιπόν να ανακαλύψουμε τους στίχους τους καλοακονισμένους-

Για ένα τραγούδι κραυγαλέα θαλερό

Θα μείνουμε μετέωροι κάτω από τα όμορφα δεντράκια

Που σώνουν την κατάσταση της ευρυθμίας.

Όποιος Μεσσίας γεννήθηκε δεν μπόρεσε ποτέ να παίξει

Ρόλο κομπάρσου των δειλών.

Φέρνω λοιπόν την Ποίηση στο δοξασμένο της

Αποτέλεσμα.

Και επιμένω σε αθωότητες ευτυχισμένες.

Τρέχει μες την ατμόσφαιρα η θλίψη μου που εξαερώθηκε.

Όσα κατάφερα είναι σελίδα ορυκτή που σπινθηρίζει σαν η λάμψη του μετάλλου…

23/ 11/ 2025

Νυχτερινό…

 

Η ατμόσφαιρα έχει μια βαθιά γαλήνη

Που καταλύει το σκοτάδι και το αναστατώνει

Άτσαλα κουβαλώντας το ως την ανάμνηση.

Ουράνιε θόλε, υψηλέ επόπτη των θαυμάτων

Απόψε τα ποιήματα θα συνταχτούνε πέρα απ’ την λογική

Ο αέρας θα μαδήσει τα σεμνά τριαντάφυλλα

Όλες οι βιαστικές σκιές με μια απόφαση οξεία θα χαντακωθούνε.

Συνάντησέ με πίσω από τούτα τα θαμπά πράγματα

Που συλλαβίζουν την ψυχή σου έως την συντέλεια

Σε πλησιάζω τρέμοντας με ύφος μιας φωτιάς

Που ευτυχεί να έχει μια παροδική κατάληξη…

20/ 11/ 2025

Ολίβια…

Ούτε μια θάλασσα να απαγγείλεις δεν σε αφήνει

η πρωινή λιακάδα αλλά εσύ

είσαι κήπος,

είσαι μεσημβρινή αιθρία είσαι ουρανός

και με τα σκουλαρίκια σου που ομοφωνούνε

ατόφια κάτω από μια πέρλα που ιριδίζει

ολέθρια Ολίβια μέσα σε κείνη την σπαταλημένη Ομορφιά που με παραξενεύει

στρώνεις για την μυθολογία ένα σεντόνι ευφάνταστο-

Απόψε ζήσε σε μια χώρα του καημού μου….

ΕΜΟΥ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ...

 https://issuu.com/stratisparelis/docs/_bae9a65b9266b7...

ISSUU.COM

ΕΜΟΥ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ...

Ποιητική συλλογή

Ο άνθρωπος…

 

Χλιμιντρά το άλογο καλώντας σε συνάντηση την όμορφη γενιά του

Ο άνθρωπος

Για να έχει διάθεση να τραγουδά

πρέπει να έχει άφθαρτη ψυχή

Και να ‘ναι ποτισμένος με μεράκι

Κρεμάει την κιθάρα του στην πλάτη και τραβάει για τα γλέντια

Έχει ξεχάσει τον πόνο του την πίκρα του και όλη την φτώχεια που τον κυνηγάει

Ο άνθρωπος είναι το πιο πολύτιμο εργαλείο επί της γης

Είναι ο μοχλός που θα κινήσει τα πάντα

Κουρδίζεται επί σκοπόν είναι σπουδαίος

Ποτέ μην τον υποτιμήσεις, είναι γίγαντας ο άνθρωπος

Είναι μια μινιατούρα κάποιανου θεού- ο άνθρωπος

Αξίζει όσο όλα τα χρυσάφια αυτού του βουλιαγμένου κόσμου!

12/ 11/ 2025

Πεταλωτής…

 

Άνοιξα τον ορίζοντα σε μοίρες και μου σχηματίστηκε γωνία

Ορθή- σαν να με περιγέλασε η ζωή μου κι όμως

Τα άλογα που καβαλίκεψα μπήκαν

μέσα στα όνειρά μου να στοιχειώσουνε, άκουσα την καρδιά τους

Τι αθώα πλάσματα και τι φιλίες μου έδωσαν! Τώρα

αυτό το πέταλο το άπεφθο με ύλη

Μετάλλου σμίγει με τον καλπασμό τον χτύπο της καρδιάς μου

Ακούω

Ακούω την υποδόρια αγωνία του όντος που ευτυχεί μες τον εγωισμό του

Μπορεί να είμαι άκαιρος και να με κάνει η λογοτεχνία υποχείριό της

Σε μια αγάπη κουκουβίζω και απομακρύνομαι από κάθε ομήγυρη που με σκλαβώνει

Το ταπεινό μολύβι μου θα πει εκείνα που αγάπησα

Δεν τραγουδώ ευτυχίες λέω

Αλήθειες για μια φτώχεια και μια δυστυχία!

Τούτο μου εστί το απολογητικό στιχάκι το μελάγχολο…

Με ραγισμένη ψυχολογία και οξειδωμένη ηθική

Τρέχει πολύ ο αιώνας μας, κανείς δεν προλαβαίνει

Εάν λιποψυχήσεις μην να περιμένεις τίποτα σπουδαίο να έκανες

Μηδέν από μηδέν= μηδέν· απλούστατοι είναι οι αριθμοί

Αν θα αποκρυπτογραφήσεις το συμπέρασμα, κάθε γινόμενο πηλίκο άθροισμα γινόμενο, είναι μια ουτοπία

Που καγχάζει αμφισβητώντας τον ανθρώπινο πόνο·

Μπούχτισα να μην βγαίνω πουθενά

Περπατώ μες σε ατσάλινη αγωνία

Όρθιο το ποίημα στο στασίδι του

Διαμηνύει θάρρητα που ποτέ του δεν έχει

Όλες οι θρησκευτικές του αγκύλες

Μια λυπημένη υπόσχεση ότι απλά θα εξαφανιστούμε

Αρχίζει να διαφαίνεται κακότροπος ο καιρός

Πώς να περιμαζέψω τα κομμάτια μου από τις βάρβαρες περιπλανήσεις;

Δαγκώνω το φρούτο και το κουκούτσι μου σπάει τα δόντια

Άντε να βρεις παρηγοριά μέσα στην μοναξιά της νύχτας και στο σύννεφο το συννεφάκι που σου ψιχαλίζει την φθαρμένη ευτυχία

Όσο βουλιάζεις στην κατάθλιψη τόσο ο ουρανός σου παραστέκεται μα δεν καταλαβαίνεις

Έχεις μια φλόγα στην καρδιά κι ίσως αυτό είναι η μόνη σου περιουσία

Καλά που ακόμα ονειρεύεσαι και καταφέρνεις να χαμογελάς χωρίς

Λόγο κι αμφισβητώντας την μελαγχολία και την ουσία…

4/ 11/ 2025

Αράγιστε λόγε

 

Αράγιστε λόγε

ποίημα ενθουσιαστικό

αποταμιεύω τον εκτροχιασμό σου

ίσως η τόλμη

ίσως το βιαστικό μελάνι που δυναμιτίζει τον στίχο

κλείνομαι ολοένα κι όμως ολοένα ανοίγομαι

σίγουρα θα εκμηδενιστώ μέσα στο μετέωρο μεσημέρι….

Πόθου χρυσόμυγα…

Συντέλεια αυστηρά προσωπική!

 

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσ

Οι σκιές μας ταξιδεύουν μέσα σε αιώνια παραμύθια.

Τις λούζει η βροχή, σε

σιδηροδρομικούς σταθμούς, κάτω από μια ομπρέλα χαλασμένη.

Μπορεί με την μουσική να ξορκίζουμε

κάθε κακό, μπορεί να είμαστε κάποιων μαγισσών τα απόπαιδα, ξημερώνει

στον κάτω κόσμο επικρατεί μελαγχολία

Αν δεν τα λέω όπως είναι να μην σώσω, αφουγκράζομαι

ένα μαραζωμένο παράδεισο, όπως με νιώθεις

θα σε νιώθω, θα είμαστε

αδερφοποιτοί, ένοχοι για τα μεγάλα μυστικά μας, δεν έχουμε

πατρίδα, είμαστε κοσμοπολίτικα φαντάσματα, μετενσαρκωμένοι

αρχηγοί του επικείμενου τέλους!

Διευθύνω μια ορχήστρα αοράτων πνευμάτων

Ο κόσμος είναι ένας μπουνταλάς που ζητιανεύει

Καμία συμπάθεια για τους κρατούντες- κι ας ορίζουν

την μοίρα μας, το έλεος, τον ξαφνικό ρυθμό μας

της φθοράς.

Άπλωσα πόδι μέσα στα ποιήματα αλλά τα ποιήματα

με παρέδωσαν στα γεγονότα

Συρρικνώθηκα κάτω από το φλύαρο αρχιτεκτόνημα της κατάθλιψης

Έβαλα μπρος την χαρά, όση μου είχε απομείνει, κι έγειρα

το βράδυ να κοιμηθώ σ’ ένα παγκάκι ξεχαρβαλωμένο,

μύρισα το στεγνό μπαρούτι της φτώχειας.

Τοκογλυφικό μου ενέχυρο, ρολόι που συμπεριέλαβε την κάθε λύπη

μου, ίσως από μια χαραμάδα βγω μες την αιωνιότητα, είναι

σαν κολασμένα τούτα τα μονοπάτια, το προάστιο

λερώνεται από την νύχτα, αν θα προσευχηθείς

απόψε πες και για εμένα κάτι, δεν ελπίζω

σε τίποτα πια,

Ανάβω εάν τσιγάρο και ησυχάζω,

Το περιβάλλον μου προδίδει ερήμωση,

Μπορεί και να πέθανα!

26/ 10/ 2025

Για μία δόξα ηθική…

 

Για μία δόξα ηθική…

 

Αήττητος κι απ’ των ελλήνων το μαράζι

Ο ουρανός που πάντα λάμπει στεφανώνεται

Και σκάει μες σε τολμηρή κι αιώνια δόξα

Παρφουμαρισμένος.

Όλα ανοίγουν για να τονε δουν τα εθνικά μας μάτια.

Και κάπου εκεί υγραίνεται το λυρικό φυτό και θάλλει

Στον ήσυχο παράδρομο της ερημιάς μας.

Πάντα την Αττική την ήξερα σαν χίμαιρα·

Σαν γλαφυρή παρένθεση του Ωραίου·

Τώρα σπιθίζουν μέσα της οι μύθοι του ντουνιά

Λες και πρωτεύουσα είναι των μελλούμενων

γεγονότων.

Αχ δρόμους πικρούς που βαδίσαμε πάντα!

Κι ό,τι υπαίθρια χαρά μπορέσαμε ήταν μια ηχηρή λεπίδα·

Αχού σπιτάκι μας φτωχό και που σε πολεμήσανε οι ξένοι!

Και οι δικοί μας σε προσβάλανε ανήκοντας σε ξακουστούς προδότες! Αχού!

Πιαστήκαμε σε δολερές παγίδες της ξεφλουδισμένης εποχής.

Όταν ξαπλώνει κάτω από τον ήλιο η γνώμη μου είναι σαν μία γυναίκα

Που είναι εκεί γυμνή και μες την φαντασία μου ποθοκρατούμενη.

Μετά, όλο το Σύμπαν γύρω της ωραία καίγεται!

Και απ’ τα αισθήματά μου αναδύεται η καπνιά των τολμηρών αιθέριων στοιχείων.

Εδώ σαλεύω μες σε άνθη που έχουνε ψυχή και βούληση·

γιορτάζω τον εγωισμό μου τον γαλάζιο.

Γράφω γιατί ο άλλος εαυτός μου πάντα είναι μία περιπέτεια·

Λαλεί ωραία και ας τον φιμώνουνε οι κρατούντες·

Βελάζει φορτωμένος με αρίφνητες άγνωστες αθωότητες.

Αχ ελληνάκι μου που προσδοκάς μια δόξα ηθική-

άνοιξε τα κρουστά φτερά σου και αμέσως τόλμα

Να στερεώσεις τον καημό σου πιο ψηλά από το κάστρο της ερήμωσης!

 

                                                                 22/ 10/ 2025

 

 

Εκ των συμπερασμάτων απολογισμός…

Στριφογυρίζει η πίκρα μες το οκνηρό απόγευμα

που σώνεται η ψυχή και όλο μαραζώνει.

Εξ ευωνύμων έρχεται η λύπη πιο βαριά.

Όταν ξεκαλουπώνω την οδύνη ένας

Λεκές από αίμα πνίγει την μιλιά μου· μένω άφωνος.

Σκοτώνονται οξυγονούχες φαντασίες στο αίμα μου· είμαι αιώνιο θύμα.

Ψελλίζω σιγανά ή τραγουδώ

Χαμηλόφωνα, ενστερνίζονται

οι στεναχώριες που έχω.

Δεν άλλαξε ο κόσμος μάτια μου, δεν άλλαξε.

Μένει προσηλωμένος στον αδερφοσκοτωμό.

Όπως εκείνοι των σπηλαίων είμαστε που παραμένουν άγριοι

Και βάρβαροι αιώνια χρόνια.

Κράζουν αλλά καθόλου δεν υπήρξαν καλλικέλαδα τα πολιτεύματα.

Όλα ένα βρωμερό και λερωμένο συννεφάκι που μου κρύβει την Αλήθεια…

17/ 10/ 2025

Κακότροπος αιώνας!...

Πολύ συγκεχυμένος ο αιώνας μας.

Μελετώ πώς να ρίξω τα ζάρια.

Ξεκλείδωτα αισθήματα πρόσωπα κλειδωμένα σιωπές

Πίσω από ένα θολό τοπίο, αν έρθεις

Μείνε πιστός στα αισθήματα, οι σκέψεις βαραίνουν ολοένα,

Θα απολησμονηθούμε πεθαίνοντας, θα σβήσουμε όπως κεράκια από τον αέρα,

Οι μέρες έρχονται και φεύγουν πληγωμένες,

Παντού μια απονιά, δεν συλλαβίζεται, δεν μεταγλωττίζεται ο πόνος,

Πασχίζω με ποιήματα να σκίσω την αγρύπνια,

Η εποχή δυσκόλεψε και σε τρομάζει

Ρηχές πραγματικότητες γεμίσαν άμετρο πόνο

Δεν φτάνω πουθενά απ’ όπου επιδίωξα

Πλάνητας είμαι σ’ έναν κόσμο θεωρίας

Η λύπη μου είναι όμως πάντα που θα σου μιλώ και δεν θα σε κοντεύουνε τα λόγια

Θα υψώνονται ολοένα τείχη ανάμεσά μας

Θα κλαίμε πίσω από το κλειστό παράθυρο κι ενώ έξω

Θα σέρνονται οι ερπύστριες του τανκ που θα πυροβολεί τα όνειρά μας

Θα χάνεται ο κόσμος μας σφιγμένος μέσα σε διαστρεβλωμένες κοσμοθεωρίες

Που στήνουνε στο βάθρο των κοινωνιών μονάχα την παράνοια!

16/ 10/ 2025