Συντέλεια αυστηρά προσωπική!

 

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Δημόσ

Οι σκιές μας ταξιδεύουν μέσα σε αιώνια παραμύθια.

Τις λούζει η βροχή, σε

σιδηροδρομικούς σταθμούς, κάτω από μια ομπρέλα χαλασμένη.

Μπορεί με την μουσική να ξορκίζουμε

κάθε κακό, μπορεί να είμαστε κάποιων μαγισσών τα απόπαιδα, ξημερώνει

στον κάτω κόσμο επικρατεί μελαγχολία

Αν δεν τα λέω όπως είναι να μην σώσω, αφουγκράζομαι

ένα μαραζωμένο παράδεισο, όπως με νιώθεις

θα σε νιώθω, θα είμαστε

αδερφοποιτοί, ένοχοι για τα μεγάλα μυστικά μας, δεν έχουμε

πατρίδα, είμαστε κοσμοπολίτικα φαντάσματα, μετενσαρκωμένοι

αρχηγοί του επικείμενου τέλους!

Διευθύνω μια ορχήστρα αοράτων πνευμάτων

Ο κόσμος είναι ένας μπουνταλάς που ζητιανεύει

Καμία συμπάθεια για τους κρατούντες- κι ας ορίζουν

την μοίρα μας, το έλεος, τον ξαφνικό ρυθμό μας

της φθοράς.

Άπλωσα πόδι μέσα στα ποιήματα αλλά τα ποιήματα

με παρέδωσαν στα γεγονότα

Συρρικνώθηκα κάτω από το φλύαρο αρχιτεκτόνημα της κατάθλιψης

Έβαλα μπρος την χαρά, όση μου είχε απομείνει, κι έγειρα

το βράδυ να κοιμηθώ σ’ ένα παγκάκι ξεχαρβαλωμένο,

μύρισα το στεγνό μπαρούτι της φτώχειας.

Τοκογλυφικό μου ενέχυρο, ρολόι που συμπεριέλαβε την κάθε λύπη

μου, ίσως από μια χαραμάδα βγω μες την αιωνιότητα, είναι

σαν κολασμένα τούτα τα μονοπάτια, το προάστιο

λερώνεται από την νύχτα, αν θα προσευχηθείς

απόψε πες και για εμένα κάτι, δεν ελπίζω

σε τίποτα πια,

Ανάβω εάν τσιγάρο και ησυχάζω,

Το περιβάλλον μου προδίδει ερήμωση,

Μπορεί και να πέθανα!

26/ 10/ 2025