Καταγραφή περιστατικού..

Τρομερά εντυπώθηκες μέσα στην ιστορία της μέρας, τρομερά.

Και, ύστερα, απουσίασες από τα πλατό των συναισθημάτων.

Πού βρίσκει τόση απονιά ένας άνθρωπος που είναι να

Από-ερωτευτεί;

Τελειώσανε τα έργα των φιλιών σου·

Σαν μία λέαινα αγρίεψες

Κι άφησες να σε πουν οι πόνοι και οι απομακρύνσεις·

Το διψασμένο βλέμμα σου για πηλό

Απέκτησε οδόντες να καταβροχθίσει·

Και η μέρα φρόνιμα έγραφε και έγραφε:

Εκείνα που εσύ ποτέ δεν θέλησες να δώσεις…

Πρωινό ξύπνημα…

Φυσάει ένας αέρας κρυερός, σαν μια παράξενη διαμαρτυρία,

Κάνει φλύαρα τα ευσύνοπτα,

Αυθαδειά-

Λίγο ακόμη για να ξημερώσει,

Σκιές παρασυρμένες κρύβονται ολοένα πίσω από τον τοίχο

Ή τα δέντρα, σκιές τρομαγμένες.

Διαβάζω την σιωπή,

Ιδρύω μια μοναξιά που μου αρέσει,

Απ’ την πύλη της

περνούν παράξενα όντα δέσποτες ενός αλλιώτικου παραμυθιού,

μου νεύουν,

τα κοιτώ,

όμως μένω στην ησυχία μου, διαβάζω

Τον ουρανό καθώς βαθαίνει και βαθαίνει

Δημιουργώντας ψευδαισθήσεις λυρικές!

Καλημέρα!...

 

 

 

 

Στα βαθιά πηγάδια

Αντηχεί μια ηχώ από φωνή κατεστραμμένη.

Κι ο πυρετός μιας αγρύπνιας

Ξεκαρφώνει την στέγη του ουρανού επιδέξια.

Ο υδράργυρος κωλυσιεργεί τις αβρότητες.

Μέσα στους μεγάλους καθρέφτες περνούν τα είδωλα μιας καταστροφής.

Ο κόσμος ρημάζεται κι ολοένα ρημάζεται.

Κάπου μ.Χ και τα δέντρα εκμυστηρεύονται ακόμα

Την προδοσία και την τιμωρία της.

Σήμερα η μέρα είναι αρχαγγελική.

Μεγάλη γαλήνη και ο έρωτας που ξεθύμανε

Αιωρείται ανάμεσα στις ηλιαχτίδες και την σκέψη μου.

Ασθμαίνω. Ασθμαίνω και απουσιάζω.

Καλημέρα!

έργο του Νταλί

 

 

 

Πορτραίτο μιας αγρύπνιας…

 

Ανασαίνεις σαν το αδασμολόγητο φεγγάρι

Στον ύπνο μου· κι εγώ που σε μελέτησα χρόνια

Θαυμάζω ολοένα πιο πολύ την λεβεντιά σου! Καθώς

Υπάρχει μια συνάντηση σε χρόνο ουδέτερο

Πίσω από τα γεγονότα, στην μεριά

Που οι ώρες είναι υποψίες θαλερές, κι εμείς

το καθετί που φέρει πρόσκομμα αντιπαρερχόμαστε για να

Βρεθούμε σ’ ένα φιλοσοφικό παμπάλαιο παραμύθι

Που μέσα του βρίσκουνε καταφύγιο οι ελπίδες μας.

Αέρινα δεσπόζεις πάνω απ’ όλα,

Φορτώνονται οι μυώνες σου χάρη και σθένος

Και λίγο που κινάς το πιο μικρό

Δαχτυλάκι σου, ραγίζει η Στιγμή και πιο πληθυντική σε δίνει

Στην πραγματικότητα.

Κρατώ εικόνες στο μυαλό μου για να ζω.

Κρατώ επιθυμίες, πόθους, συναισθήματα.

Όταν γεράσουνε τα σώματα οι αναμνήσεις

συντηρούν την κουρασμένη ορμή τους-

Κι εσύ με κάνεις να το θέλω όμορφα αυτό!

Ψηλά που πας στον νου μου και ας χαμηλά

Ξαποσταίνεις: όμορφη μπαλαρίνα των καιρών!

26/11/2022

Έρωτας αιμοδιψής και φαινόμενο…

 

 

 

 

 

 

 

Το σώμα σου κρυστάλλινο και αποφασισμένο

να ‘’νιώσει’’·

κρατά καλά τα μυστικά του· ζητά

να πρωταγωνιστεί-

το σώμα σου!

 

Με μια βαθιά φωνή πόθου στ’ αγρίμια

ομοιάζει

και στα δυνατά ρυάκια:

Παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του·

 

Κι όταν το συναντώ

 

Με αφανίζει ενώ εγώ νομίζω επιπόλαια πως θα επιπλεύσω

σ’ αυτόν τον μέγα σου ωκεανό ο δυστυχής!

 

 

 

ΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΣΗ…

Οι μέρες είναι λόγχες, λόγχες, λόγχες

στα παλιά λατομεία τα απέναντι

και είναι ένα κανιβαλώδικο πρωί.

Πυρετική Αυλίδα..

Ουρανοκατέβατος ήλιος..

Η σκιά είναι το είδωλό μου πάνω

στην γριά πλάτη της γης.

Ονειρεύομαι..

Πόλεις βαριές που τις πνίγει

ο λόξυγκας του χρυσού.

Ο εμετός τους έχει ραδιενεργό ταχύτητα..

Δεν θέλω..

Δεν θέλω..

Να ζούσαμε σ’ ένα χωριό, μες τα αιώνια δέντρα,

σε καμαρούλα μια σταλιά.

Πάνω απ’ το κεφάλι μας να αιωρούνται

ποιήματα φωτιστικά..

Ωστόσο οι Βάκχες έχουν διαμελίσει το κορμί μου.

Μια μέρα ένας βοσκός έφερε αυτό το χέρι

που πλέκει στιχάκια.

Το βρήκε σε μια βαθιά ρεματιά·

φώναζε όπως τα βατράχια..

Κυνηγητό με τον εαυτό μας..

Αυτοδιορίζομαι σημαιοφόρος

στις τάξεις των αμάχων σπουργιτιών!

2.3.1982

ΖΕΦΥΡΟΥ 37, ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ 10. ΗΡΑΚΛΕΙΟ.

 

Είναι σκοπός να συμμερίζεσαι το δύσκολο έργο των αγγέλων.

Ανθούν πολύ μυρωδικά οι πνοές τους.

Η δεσποινίς κάνει περίπατο μέσα στο κήπο

όλο τριανταφυλλιές πολυόμματες και ένα ρείθρο

που κυλάει ένα χαρούμενο νερό..

Η δεσποινίς συμπαθεί τα ερωτότροπα άνθη:

εκείνα που σκύβουν το κεφαλάκι τους

σα να φιλιούνται..

Ηδονές!

Ο κόρφος της είναι ένα υπέροχο θέρετρο·

είν’ ένα σπίτι ερημικό

που πέρασα πολλές νύχτες ευφωνικές μέσα του δειπνώντας

ποιήματα.

Κάποτε αγγίζει το εμβρόντητο φωνήεν της παρθενιάς της,

σε μια κίνηση διορθώνοντας το ρούχο της..

Τσιρίζει η πλάση!

Ωραία ως εδώ!

Ζωγραφική!

Μεσημέρι..

Θα καθίσει ο ήλιος πάνω στα μαλλιά της..

Πάντως πρόλαβε ο Ζέφυρος.

Τον κατοίκησα στα τριάντα εφτά του-

Εκείνη μένει στην θεά του Έρωτα-

αριθμός δέκα..

Στεγνό τοπίο λιόχαρο·

ομιλητικό είναι το πεύκο-

λιγοστό σαν καημός

στα στήθη μου όταν έχω κέφια.

Ωστόσο ο αιώνας μου δυσωδία,

αποσυνθεμένο πτώμα.

Οι ιστορικοί απορούν

σε κάθε αράδα της ιστορίας που γράφοντας

χρειάζεται τόση απολύμανση

για ν’ αντέξουν..

Κονσέρτο για δυο άτσαλους πυγμάχους!

3.3.1982

ΥΠΑΡΧΕΙΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ..

Υπάρχω μέσα στην επαλξωτή οχύρωση των ματιών σου

όταν αυτά κυνηγάνε έναν άνεμο δημητριακό,

σπέρνοντας τα χέρια μου

στο κορμί σου

που διψάει χάδια..

Το στενό δρομάκι του πόθου διευρύνεται.

Μπορώ να σε κομματιάσω με τα σπαθιά της επιθυμίας μου, να σε φάω

για να υπάρχεις μέσα μου

σαν ψυχή υλική..

Τις άλλες μέρες και νύχτες

είναι πότε ο ήλιος και πότε η σελήνη·

εσύ κοιμάσαι στα σπλάχνα μου·

κ’ εγώ

σου προσφέρω ένα απαλό νανούρισμα υπεραιμίας!

Ζούμπερι 21.10.1983

Επιλέγω το χρώμα της μέρας μου…

Αντηχεί φεγγάρι ημερινό,

Ο σκύλος αλυχτά κι απομακρύνεται,

Κούφιος ήχος από ένα σπασμένο άστρο

Φτάνει μέσα στην ερημιά,

Δοκιμάζεται η νύχτα στα απώτατά της·

Βγαίνω από τον ύπνο σαν από μια ζοφερή καταβύθιση,

Κουβαλώ επάνω μου το κοφτερό μαχαίρι

Σχίζω το σύννεφο, πού να το καταγράψω αυτό;

Κορυφώνεται το μένος των εντόμων·

Και όταν φτάνω στον προσωπικό παράδεισο

Το μολύβι μου πολλά μου προσφέρει,

Ανοίγει σύνορα καινούρια μες την φυλακή,

Ευθύνεται για τις επαναστάσεις όλες·

Διαλέγω χρώματα, τι να το κάνεις το φαιό;

Εμείς άλλα σπουδάσαμε αισιόδοξα και σβήσαμε την κάθε αμφιβολία,

Διαλέγω την μορφή της μέρας, το ύφος της,

Και στα βαθιά και στα ρηχά αφουγκράζομαι χρωματικές συνθέσεις..

24/11/2022

Το ‘’εγώ’’ μου κάτω από τους φανοστάτες της νύχτας..

Κατακρημνίζονται πόλεις και ουδέτερα πέφτουν τα βράδια,

Περπατώ μοναχικός και με σκεπάζουν οι ώρες

Σαν με τον ώριμο μαγνητισμό τους,

Ποδηλατεί η αντίρρηση δίπλα μου- μ’ επηρεάζει,

Κλειδωμένες σιωπές τινάζουν την κάθε σκιά μακριά,

Έντομα διψασμένα για αίμα ζεύονται την υγρασία και ορμούν

Πάνω σε κάθε σάρκα που αποκαλύπτεται,

Κοιτάζω το ρολόι μου,

Ανησυχία-

Πώς περνάει ο Χρόνος στην άλλη

Πλευρά του στοχασμού;

Δεν μου μιλάς και η ψυχή μου νιώθει

Το μαύρο φως σκληρότερο από ποτέ,

Είναι μια όμορφη οφθαλμαπάτη κάτω από τους φανοστάτες

Είναι η νύχτα που μαζεύει τα ορφανά πουλιά της κάτω από μια αγκαλιά,

Είναι ο έρωτας που απομακρύνεται

Φορτωμένος δειλά αισθήματα και άτολμη δράση-

Κι εγώ που ήθελα να επεμβαίνω

Στις ζωές ευεργετικά, εγώ

Άντε και μήπως βρω τον τρόπο να εξομαλύνω το εγώ μου

Το ακάνθινο!

23/11/2022

Βρέχει την νύχτα…

 

Οριζόντια χανόμαστε, σαν για να βοηθηθούν η φθορά και η απώλεια.

Βλέπεις τότε πουθενά δεν πατάμε. Ανάγνωσα

Όλη την νύχτα ουρανό

Και έγραφάτονε ανεστραμμένο πάνω κάτω. Πού χώρος για όνειρα. Μόνο οι σκέψεις κάπου

Με πήγανε

Για να μαζέψω δυνατό θυμάρι της συγκίνησης

Και να τελειώσω.

Και το φεγγάρι φρυκτωρία μαγική που στέλνει μήνυμα

Ξεκάθαρο, ότι στο φως του όλα πραγματώνονται

Τα μυστικά τόσων δαιμόνων που έχω μέσα μου και που κυριαρχούνε…

Αθήνα 23/11/2022

Πρωινή εικόνα και κάτι…

Συγχέονται φυλλώματα στιλπνά ορθωμένα

Έχει γυαλάδα ο ουρανός

Μπαλωμένος κάπου κάπου αρραγής

Θεόσταλτος.

Από μια ατυχία αναρρώνω.

Διαβάζω ολημερίς σελίδες πρασινάδας.

Αποστηθίζω ήχους πουλιών.

Η γαλήνη εισχωρεί στο μεδούλι μου.

’υχαριστημένος!

Ακίνητος ο αέρας κάτι στιγμές αφήνει χνάρι πάνω στα λιγνά λιγούστρα.

Η μουσμουλιά που φύτεψα μου χαμογέλασε.

Αυτό που περισσεύει από τον κήπο το βρίσκω ξανά στην καρδιά μου.

Απ’ το πηγάδι ανασύρω τρυφερό νερό.

Είμαι γεμάτος με εικόνες εύκρατης μουσικής.

Στο πεζουλάκι που άφησα την φαντασία μου τώρα ένα πουλί ραμφίζει την λιακάδα.

Χτυπά τις φτερούγες του στα ποιήματα της ευκαιρίας.

Ζωγραφίζω την ορθογραφία που δείχνουν τα κελαηδητά του.

‘υχαριστημένος!

[Σχεδόν μια ορθή γωνία που με ξεγελά]

 Σχεδόν μια ορθή γωνία που με ξεγελά

Ανήκοντας στο εύθυμο φαινόμενο της πρόσπτωσης,

Σχεδόν μία διάθλαση νερό να δίνει άτσαλο νερό

Και είδωλο λιγάκι μετατοπισμένο·

Ανήκω στους εσαεί δαιμόνιους παρατηρητές

Σπουδάζω τα ουράνια

Τόξα· η λύπη μου

Που δεν μπορώ να ζωγραφίσω

Την φαντασία μου-

Όπως αυτή με παραδίδει δέσμιο στην τιποτένια μου ανάμνηση..

Ποίηση…

 

Ανατρέποντας δεδομένα ο Χρόνος

μαστίζει τις πορτοκαλιές·

Καιροσκόπος εισβάλει σε όλα και τα αποδεκατίζει

φρόνιμα.

Και η λιακάδα, μέσα του Νοέμβρη, που τραμπαλίζεται επάνω στην κοιλιά της γης

Τι θαύμα!

Ασωτεύω και κοιτώ:

η μέρα πραγματώνει την φαντασία μου.

Νεράιδες καλοσυνάτες μιλούν στην εξοχή της ψυχής μου-

Ενώ λιβάδια ασύνορα φιλοξενούν τα αλογάκια τα ατίθασα του πόθου.

Ό,τι γελά μέσα στον κόσμο κι ό,τι κλαίει

Είναι για πάντα Ποίηση!

21/11/2022