Μια φλύαρη επιστροφή…

 

Αυτός ο φλύαρος δήμιος του ψύχους

Είναι ένας αλητήριος που φοβίζει την Άνοιξη! Μετρώ

Τον κάθε λόγο μου·

Κι η ομιλία είναι Γραφή· σπουδάζω

Αυτά που δεν επαίρονται, μόνο μένουν

Μες τα κατάστηθα της χλόης και περνούν απ’ τις πατούσες μας

Στο ζωντανό δέρμα της αφής.

Να τώρα ο κάμπος

Της Θήβας, όπως επιστρέφω

Από τον εύσχημο Βόλο και μετά

Η Τανάγρα με τις όμορφες κόρες· κοντεύω

Στο ασχημάτιστο Σχηματάρι και μετά

Η Αθήνα με περιμένει σαν με μία έλξη που δεν και ούτε προσδιορίζεται-

Νεφελώδικη μέρα,

βαράει ο μήνας το ταμπούρλο του,

εδώ

που οι μεταμορφώσεις είναι απουσίες και ο κήπος του Θεού

ορθάνοιχτος με ξενίζει που φιλοξενεί, και πάντα, νεράιδες!