Το σπουργιτάκι…

 

 

 

 

Το πρωινό ζεύει τον αντίλαλο

Της φωνής μου πάνω στα καθαρά βουνά· περιπτώσεις

Να θαυμάσει κανένας! Και μετά

Όλα γίνονται ευανάγνωστα, σαν η πλημμύρα ενός χωραφιού

Από μια φλέβα του νερού που τράβηξε τον δρόμο της

Τον δροσερό μες τις ποτίστρες.

Εξαίσια ευχαριστήθηκα να τα κοιτώ:

Πρόλαβα άνθη που γελούσανε μες τον αέρα,

Καλλιεπή πουλιά που έδωσαν στην μέρα μία νότα μουσική

Φεγγάρι ημερινό και κρούσταλλο

Η κάθε ηλιαχτίδα φιλντισένιο.

Για την λιακάδα ήρθε σαν αναίρεση η βροχή

Κι απ’ τα πηγμένα φύλλα του ευκάλυπτου

Πέταξε τρομαγμένο ένα σπουργιτάκι

Δένοντας όλον τον κόσμο στα φτωχά φτερά του!

Φλύαρο βήμα η ζωή και η θερμή χαρά μου!

 

                                                              11/1/2022