Η μοναξιά μου!...

 

Αγνό που είναι αυτό το χιόνι διαμαρτυρόμενο

Πάνω στην χλόη της πεδιάδας!

Εμείς συνθέτουμε ρήματα που ακουμπούν την ματαιότητα·

Ανθίζουμε ενστερνισμένες ιδεολογίες·

Υπάρχουμε πιστεύοντας μια ευδαιμονική φυλακή.

Η θεότητα ζεύει τις λέξεις σε σειρά για να οικοδομήσουμε το χάος·

Αόριστες γραμματικές ζητούν να καλουπώσουνε την ερημία·

Έχουμε εξουσιοδοτήσει μία ηλιαχτίδα να γελά πάνω στα άδεια μας κουφάρια-

Μία κηδεία καθιστά τα σώματά μας να απηχούν μια ταλαιπωρημένη Ανάσταση-

Αμφίβολα όλα που θα αναζητούμε·

Θέλω με σκέψεις να χορτάσω κοσμοθεωρίες του ουρανού·

Θέλω να νιώθω ωραία μες την μοναξιά μου!

26/1/2022

Χιονίζει…

 Χιονίζει…

Η άσπρη μοίρα του κόσμου συντίθεται και αποσυντίθεται σιωπηλά.

Χιονίζει.

Τόσο εύθρυπτη η νιφάδα που λιώνει στην παγωμένη παλάμη μου.

Ανήκω ή μου ανήκει το τοπίο;

Ένας άγγελος φάνηκε που καπνίζει παλιομοδίτικα σιγαρέτα.

Πουθενά η ευχή που εξάπλωσα για να με κυνηγά.

Ολοένα γίνομαι πιο σκοτεινός και πιο σκοτεινός.

Ολοένα από κάπου απουσιάζω!

Χιονίζει.

Η ασωφρόνιστη μανία μου για τις λέξεις με σώριασε εδώ στο πεζοδρόμιο της Ιστορίας και η Ιστορία η ίδια για εμένα να αδιαφορεί..

(όπως μου άξιζε…)

Δίκαια…

Εύθρυπτο ανάμεσα στα χέρια μου το χάος-

Σφηνώνω την τελεσίδικη όψη του στον μηδενικό ουρανό,

Τα γκέμια τα κρατώ γερά, αψηφώ τα κόστη,

Ανοίγεται όψιμος ο ορίζοντας, είναι μια πλεύση προς τον ουρανό,

Τι συντυχαίνω όψεις της ζωής και όψεις του θανάτου;

Δεν νοιάζομαι, καρπώνομαι την ειδή των χρωμάτων,

Λαλεί μια λύρα μέσα μου μια βαθύλαλη κόρη,

Τα σπίτια γύρω μου τραμπαλίζονται στα ορεινά στα πεδινά,

Μουσικές που εκχύνω κρουνός και δένονται με χρυσοκλωστή τα Αόρατα!

Ετούτο εδώ το χέρι των μυστικών πραγμάτων κρατεί καλά την ουσία·

Πλάθω και πλάθεται η Στιγμή· ουδέν ξεφεύγει από την στόχασή μου,

Δίκαια να βαδίζω ολοένα κόπτομαι·

Δίκαια!

Πίσω από όλα, εσύ…

 Πίσω από όλα, εσύ…

Από την κόρη των ματιών σου ξεπηδά ένας στεναγμός και διαπομπεύει

Την νύχτα.

Το έρεβος της τσακίζει τις επαναστάσεις των φυτών.

Με φαντασία κάνε ό,τι κάνεις- αλλιώς

Πάνω στις πέτρες μέσα στην λιακάδα θα φανεί που φοβάσαι.

Ο αγέρωχος ήλιος κανοναρχεί μέσα στην μέρα νικητήριες δράσεις.

Στον ουρανό γίνεται μια διάθλαση των πάντων.

Ένα τηλεσκόπιο στρέφεται προς την πλανητική φλόγα.

Εσύ είσαι εσύ που την υποδαυλίζεις..

Το σπουργιτάκι…

 

 

 

 

Το πρωινό ζεύει τον αντίλαλο

Της φωνής μου πάνω στα καθαρά βουνά· περιπτώσεις

Να θαυμάσει κανένας! Και μετά

Όλα γίνονται ευανάγνωστα, σαν η πλημμύρα ενός χωραφιού

Από μια φλέβα του νερού που τράβηξε τον δρόμο της

Τον δροσερό μες τις ποτίστρες.

Εξαίσια ευχαριστήθηκα να τα κοιτώ:

Πρόλαβα άνθη που γελούσανε μες τον αέρα,

Καλλιεπή πουλιά που έδωσαν στην μέρα μία νότα μουσική

Φεγγάρι ημερινό και κρούσταλλο

Η κάθε ηλιαχτίδα φιλντισένιο.

Για την λιακάδα ήρθε σαν αναίρεση η βροχή

Κι απ’ τα πηγμένα φύλλα του ευκάλυπτου

Πέταξε τρομαγμένο ένα σπουργιτάκι

Δένοντας όλον τον κόσμο στα φτωχά φτερά του!

Φλύαρο βήμα η ζωή και η θερμή χαρά μου!

 

                                                              11/1/2022 

 

Γραμματική η αδιαίρετη και μόνον…

 

Κλωτσάω τα ρήματα και κάποιες

Φορές ξεχειλώνουν τα ουσιαστικά μου· η γραμματική

Για όλα τυρβάζει· ποιές αντωνυμίες

Θα βρουν τον εγωισμό να αντισταθούν και πόσο

Περιπαθείς θα είναι οι προθέσεις μου- να έτσι

Που κανιβαλίζουνε οι λέξεις ομοθυμαδόν και στέκονται

Στο χείλος τούτης της Ανάγνωσης! Ω ρε γαμώτο

Πόσο σπουδάζουμε να αστοχούμε! Και μην

Νομίζεται το εξαλείφουμε αυτό· φτου

Κι απ’ την αρχή το ξεκινάμε πάντα· εδώ

Που οι πτώσεις είναι πτώσεις χωρίς αλεξίπτωτο και μεις

Στον πρόλογο γυρεύουμε να βρούμε φυτεμένο τον επίλογο· σαν να

Με επίθετα σκαρώνουμε μια ζάλη

Για κείνονε τον αναγνώστη που μας συμπαθεί…

Χοϊκό και μέγα, εντός μου, το σκίρτημα…

 

Ένα βουνίσιο κλάμα ένα αντίσκηνο μέχρι τον ουρανό

Μια μαγική Στιγμή που τρέπει σε φυγή το Άπειρο

Κοίτα αόρατες υπεκφυγές που φώλιασαν εντός μου και με ρήμαξαν

Φεύγω απ’ το πρόβλημα και κάθε πρόβλημα ατόφιο παραμένει

Ακατάλυτο.

Ωραία και ξάστερα καταλαβαίνω έκπαγλο ουρανό

Αισθήματα απλώνονται σαν δάση της συνείδησης

Μέσα μου μέσα σας, ευτυχώ

Να ζω στον στοργικό αγώνα μιας αλληλεγγύης που με στεφανώνει

θροΐζω μες σε λυρικά παραμιλήματα

συστρατεύομαι με τις τάξεις των λουλουδιών.

Χρωστάω ένα εύκρατο πολίτευμα στίχων σε σας που μεγαλώσατε ανακαλύπτοντάς με·

Μαζί θα πιούμε ως την μέθη το ροσόλι όσων ποιημάτων αναμένουν να ανάψουνε φωτιά

Στο σώμα της μελαγχολίας και της ανάμνησης!

Εμείς…

 

Η μέρα σκόρπισε την τύχη των καλικαντζάρων

Όλα τα πήρε η ‘’ευχή’’, όλα για όλα

Δρεπάνια του αέρα θέρισαν τις ηλιαχτίδες του μυστηρίου

Άναψαν οι γιρλάντες του αινίγματος

Μια λύπη κορδωμένη πραγματώθηκε

Στον γαλανό ουρανό τον οξύτονο

Νομίσματα των καιρών αγόρασαν την ευτυχία

Εμείς την κατέχουμε ακόμα, εμείς

Σπουδάζοντας τις αγωνίες που δεν σώνονται

Εμείς

Εμείς…

Αορίστου κτήσεως και νόημα και της ημέρας αγίασμα!..

 

Στιλπνό και σκληρό το πρόσωπο της πραγματικότητας·

Αυγάζει ένας θεός και όλα που απαρτίζουν την γαλήνη αναστατώνονται·

Κάθετα ευλογούνται τα σεμνά λουλούδια

Και των νερών η ιερότητα ηχεί ως τις πιο έμπιστες εκφάνσεις·

Αγιάζεται η Φωνή ή μη; Κατανοώ

Πόσο δίνεις μια έμφαση να λείπεις

Αλλά να είσαι εδώ, ω Πνεύμα

Άτοκο, να φωτίσεις μιαρές ζωές και φρούδες!

Ναι, είμαι στην φάση που καταλαβαίνω.. Και ξανά

Αρματώνομαι όλα τα ερωτήματα μου

Και πάω καλά μου σε μια ήσυχη μεριά

Να ερωτώ εσένα και να μην λερώνω εμένα

Αφού καθαίρομαι στον ευωδιαστό όμορφο Λόγο σου!

Α φως που έρχεσαι από την σκήτη του ερημίτη,

Πολλά επάνω μου και έπαιξες και έτσουξες

Μηνύματα φωτιάς και των αποκαλύψεων μηνύματα-

Με τόσον ιδεαλισμό που διαφεντεύω

Να μείνω μέσα στην σιωπή και κείνα που θα πω να μην και κατανοηθούνε:

Σβήνοντας γράφοντας στο άσπρο χαρτί και στου ονείρου μου τον γλυτωμό!

Τώρα ας αφαιρεθούν οι προσθέσεις και ας διαιρεθούν οι πολλαπλασιασμοί-

 Τώρα ας αφαιρεθούν οι προσθέσεις και ας διαιρεθούν οι πολλαπλασιασμοί-

Πάντα άκαιρο είναι το εδικό μας συμπέρασμα·

Αναστυλώνονται τα όνειρα να μας αρέσουν αλλά πού!

Εμμένουμε να προσανατολιζόμαστε σε αθλιότητες

Αδηφάγα.

Και όπως

προσδιορίζει ο ήλιος την ωραία μέρα, έτσι

Εμείς χανόμαστε σε μια παραφθαρμένη Ιστορία που

Συμμετέχουμε και συμφεροντολόγοι και ανευλαβείς. Εδώ

Που, πια στοχεύουμε σε παλινόρθωση και ούτε

Κορδόνια δένουμε να κυνηγήσουμε μια καθαρή Δικαιοσύνη

κι έναν ωραίο ουρανό!

Μια οθόνη: ισοδύναμη με έναν επιτραπέζιο ουρανό!

 Μια οθόνη: ισοδύναμη με έναν επιτραπέζιο ουρανό!

Αυτό που το πας; οι πληγές αποκτούν σημασία ευλογημένη!

Ό,τι μπαλώνω ξαναξηλώνετε· σαν να μην θέλει η ύφανση της ζωής να μου υπακούσει…

Με αφέλεια: σαν να οδηγώ με απερισκεψία κατευθείαν πάνω στον τοίχο του θανάτου.

Ωραία τολμηρός· ατσαλένιος αετός που δεν τον βοηθάει η ροπή του αέρα..

Όσο σε κουτσομπολεύουν αδιαφόρησε· τράβα τον δρόμο σου και άστους να λένε..

Χτίζω εκκλησίες μέσα μου: νοημάτων και καλών ιδεών..

Μεταφυσικό έχω μόνο το μολύβι μου· δεν με ακούει πουθενά· είναι ένας σκουρόχρωμος επαναστάτης.

Μαζεύω ψίχουλα πίστης και φτιάχνω μια θρησκεία που δεν έχει θεό όπως τον εννοούνε οι άνθρωποι· μαζεύω τα κομμάτια μου και συναρμολογώ ένα άνθρωπο πληγωμένο που θέλω να μου αρέσει..

Ολόγυρα είναι μια θαυμαστή φύση που χωρώ μέσα της ως πνεύμα και με όλα τα υλικά μου φορτία· έχω τολμήσει να αμφισβητώ, γι’ αυτό με νιώθουν φίλο τα λουλούδια…

Ακύμαντη λιακάδα και ωραία μέρα χειμωνιάτικη· κάπου θα ξεκουράζεται ένας παράξενος θεός…

Οικουμένη θερμή λαλούσα και εύθρυπτη…

 

Α οικουμένη εύθρυπτη αισιοδοξία που έχεις!

Βουλιάζουν οι γειτονιές σου στην σιωπή, είσαι ένα νησί που ναυάγησε·

Ο ίσκιος σου σκοτώνεται από την λυσσαλέα πανδημία,

Πώς ανασαίνεις σαν τον μασκοφόρο εκδικητή που τρόμαξε

Πίσω από το πιστολίδι των ανέμων;

Ξεφορτώνεσαι αφερέγγυα λόγια

Προχωράς εκπορθώντας το όραμά σου το άσεμνο. Μην αποκαρδιώνεσαι- θα περάσει

Και θα χαθεί πίσω από την υγρασία ο ιός, θα ξεκληριστεί

όπως απρόσμενα ήρθε.

Μες την λιακάδα επενδύω τα λόγια μου·

Ποντάρω επάνω σου τις αντοχές των αποφάσεων,

Εγώ που ξέρω από μοναξιά και πόσο

Σκληρά κόβουν τα δίκοπα μαχαίρια

Εγώ θα σμίξω την ευδία σου με αισιοδοξία άμετρη,

Αραιό στο διάστημα θα λαλήσει το όνειρο,

Λάμποντας άοκνο λουλούδι γύρω σου θ’ ανθίσει,

η νόσος με αφανισμό θα κατατροπωθεί,

ματώνομαι να τα σκεφτώ αυτά, σκαρώνω

στίχους λυρικούς

αντίστροφα κοιτώντας την πραγματικότητα-

ω επίμονο τζιτζίκι του καλοκαιριού που θα σκηνοθετήσεις πάλι ένα καλοκαίρι

δώσε στην οικουμένη αναντίρρητο προορισμό·

στο φως κρεμώ τα άρματά μου,

όπως στης Έφεσος τον ιερό ναό ο σκοτεινός φιλόσοφος ωραία τολμούσε

να ανασαίνει

διαφορετικά!

1/1/2022