Στον Ποιητή που έλειψε αφήνοντας χνάρι του δόξα…

Στο σκοτάδι γυρίζουν πρόσωπα πανικού και σαν

γλιστερά ψάρια σαλεύουν σκιές μες την νύχτα την εύφλεκτη-

Είναι οι Σκέψεις σου ατιθάσευτες αεικίνητες σαρωτικές-

Όλες οι Νουθεσίες που άφησες, εκατόφυλλο ρόδο που αυγάζει κλείνοντας τα περιθώρια των εκπλήξεων-

πλησίασα τις μυστηριακές καταβολές σου, οίδα

αυτό που το ρήμα σου είπε, κατάλαβα-

Και προχώρησα στην ποίηση των Αναζητήσεων, γεύτηκα

το μέλι των αινιγμάτων σου-

Είναι ο τρόπος που έλειψες απ’ τα γεγονότα, είναι

το κενό που αφήνει ένας Ιεροφάντης του καημού-

Σε κανένα λάθος δεν πίπτει ο Παθιασμένος ταπεινός δούλος της Τέχνης-

Στερέωσες την βιταμινούχα τροφή σου στον ουρανίσκο μας και είπες "φάγετε τώρα, τούτο μου εστί το σώμα…" στο βάθος του καιρού-

Α τα δηλητηριασμένα μυαλά των εμπαθών, αναστάτωση που φέρνουν, με την μιαρή τους μισαλλοδοξία!-

Εσύ δεν κουράστηκες να μην λυγάς, έμεινες

εκεί που θέλει ψυχή λεόντων να αντέξεις-

Πάντα ανθρωποφάγος είναι ο πληθυσμός μας, πάντα

νοστιμεύεται την ανθρώπινη σάρκα-

Μα η Ουσία είναι να μην είσαι υπερφίαλος που θέλει αφανισμούς και φρικαλεότητες,

Η Ουσία πάντα είναι να είσαι Δορυφόρος της Αλήθειας -

Και τούτο Ποιητή το κατάφερες, βοηθώντας

την Τέχνη να υπάρξει, βοηθώντας

να υπάρξουμε κι εμείς, φωτισμένοι

από το ασύντριφτο υψηλό Αγαθό σου-

Νυν και αεί…