Στον φίλο που δεν είναι πια…

Κοιμάσαι πλέον-
Ήσυχα,
σαν ένα δέντρο που το έπλυνε η βροχή· 
Από τον ύπνο σου ακούγονται θυμιάματα και μια παραπονεμένη θύελλα που δεν μπόρεσε ποτέ να ξεσπάσει-
Ψιθυρίζεις
και σαν ένα κλάμα ακούγεται που καλύπτει τις φωνούλες των πουλιών·
Κάπου είσαι που σε χάνω και παραξενεύομαι
που ξέρω τις αλήθειες σου πριν ακόμα ο θάνατος σ’ αφήσει να υπαγορεύσεις..