Σικελιανικό...

…

Και στο μεσημέρι ύστερα, ιερός

Μου χαρίστηκε ύπνος- μεγάλος όσο ενός

Πουλιού η σκιά, και δίκαιος

Όπως μια ηλιαχτίδα· η ψυχή μου

Στην ζέστα μέσα τον απόλαυσε

Παλικαρίσια· γιατί την ώρα

Που κάρωνα, ενός ονείρου η δόξα

Με συντρόφεψε· του θεού η μιλιά

Στα φρένα μου να ακουστεί, κι όταν

Για τα καλά βυθίζομουν στον άλλο χρόνο,

Ο μέγας ο χρησμός να βγει αληθινός και ν’ ανταμώσω

Ψυχές αγαπημένες των ηρώων, ψυχές

Που παραστέκονταν στον πόνο μου,

Σαν αχός μακρινός, σαν

ντομπροσύνη του πελάγου…