Αττική…

Τεχνουργήματα των νεφών,

ευκίνητα

σαν έννοιες

που δεν συλλαβίσαμε,

Αττική εξαίσια,

ιερατική,

όπως την έμαθα από παιδάκι,

γεννιέται μες τα μάτια μου

πάλι και πάλι-

παρθένα γη,

παλίμψηστη

πίσω από την βοκαμβύλια

που στολίζει την λίθινη όψη της-

ψιχάλα που βελτιώνει το σύνολο, ψηφιακό

παιχνίδι

να νικήσει ο ένας

ο καλύτερος,

ο επιστήθιος φίλος

που είχα και είχες

παλιά- α ιστορία

καλαίσθητη!

                      Παρακολουθώ τις αψιμαχίες των πουλιών

πάνω στα λυγισμένα κλαδάκια-

Ήρθε το απόγευμα·

ο ορίζοντας σε ορίζει·

είσαι η βραδινή σκιά που ξαφνικά

θα είναι οπτασία

και

θα είναι όραμα

και

θα είναι ποιητικός κόσμος

που

δεν συνάντησα

στα παραμύθια που είπα.