Κοιμάσαι ανάμεσα στα χέρια μου.

Κοιμάσαι ανάμεσα στα χέρια μου.
Σαν μια υγρή φωτιά που συμπληρώνει
το πάθος της δημιουργίας.
Κοιμάσαι στην αγκαλιά μου.
Εκεί που ο κόσμος δεν χωρά
παρά μονάχα για εξαγνισμό του.
Και η πόλη σε φοβίζει,
η πόλη δεν είναι καταφύγιο.
Εσύ ζητάς άλλα φεγγάρια για να ανασαίνεις σωστά.
Χορεύεις μες το φως και η νύχτα
που σε σκεπάζει
δεν έχει συνείδηση.
Σκύβω ανάμεσα στις γλάστρες να δω
που απ’ το παράθυρό σου φαίνεται
μεγάλη ιερότητα η θάλασσα.
Απλουστεύεται κάθε ήχος.
Οι νεραντζιές σπιθίζουνε.
Το πουλί κελαηδάει.
Εσύ μαθαίνεις την ψυχή μου υπερσυντέλικο.
Και συντελείται η αθωότητα,-
η κάθε αθωότητα, στο φως.