Ψυχή τε και θάλασσα..

Ανάγλυφη θάλασσα, δέρμα

Του ωκεανού, ρυτιδωμένο

Μες την κάψα του ήλιου, οργιές

Κι οργιές, ατέρμονη παρουσία

Κάτω απ' την σκέπη του ουρανού-

Φυγόκεντρος ψυχή, ταραγμένη

Πλέει στα ανοιχτά, όλα την δυσκολεύουν

Το κύμα σηκώνει το άχθος της

Ξημερώνει μεσημεριάζει νυχτώνει

Ένα ντουμάνι από καπνό την ζώνει ελεητικά-

Φάντασμα πίσω απ' την εισβολή των ανέμων

Μελαγχολική αταξία όταν και η ψυχολογία ραγίστηκε

Την ηθική πώς την μπαλώνεις, την ηρεμία, τον τρόπο να ζεις;

Ανάγλυφη θάλασσα, πραϋντική, ολοστρόγγυλη, καθαγιασμένη

Κουλουριάζεται γύρω απ' το σύμπαν και το σύμπαν γίνεται αμετάκλητα ποιητικό..