Προ του ονείρου…

Μετρούσα νύχτες άγρυπνος και δεν μου έφτανε η φωνή
Έπινα γουλιές το στερέωμα
Κάπου ξηλώθηκε το σύμπαν- τα ξέφτια του
Κρέμονται στην αιωνιότητα· σε ένα κομπολόι
Χτυπώ στις χάντρες Τρίτη Πέμπτη Παρασκευή
Σχίζεται σε κομμάτια η πεδιάδα
Το άσπρο μου πουκάμισο κάπου θα μπάζει
Αέρα και νοσταλγίας καμώματα
Ανηφορίζω
Στέκομαι στο επάνω βράχο: είναι ωραία η θάλασσα
Πικρή γλυκιά κεχριμπαρένια
Φυλάκισα την καρδιά μου- όπως κι αν το δεις
Ναυαγώ μες σε πλάνες που ανήκουν στα δυνητικά όνειρά μου..