Μεσημέρι αβρό…

Κλωστούλα που έδεσε την μοίρα με το φως.
Το μεσημέρι ανατινάχτηκε, σαν πυριτιδαποθήκη που φυλά τα ακραία.
Τα τζιτζίκια σιώπησαν
Μια στιγμή- όπως να ήξεραν ότι για το τραγούδι, ο παθιασμένος πεθαίνει.
Έκλεισα μια στιγμή τα βλέφαρά μου.
Ό ήλιος πέρασε επάνω τους. Κι ύστερα μέσα μου.
Όπως το αίμα που κυλά νικητήριο-
Ή το τραγούδι που σε όλα θεριεύει.
Ύμνος λαμπρός που πάλλεται με την φωνή που έδωσε στο ποίημα
Ίριδες και πολλαπλασιασμένες συναντήσεις..