Εωθινό…

Και να φέγγει και να σκοτεινιάζει
Και να στέκεται σ' ένα ύψος η φωνή
Δυσθεώρητο- να μην υποτάσσεται 
η πνοή σου
Λαχανιασμένη ν' ανεβαίνει μες τους ουρανούς
Τι στεντόρεια αλήθεια! Κι ο θάνατος
Να μοιάζει μακρινός
Σκοτεινό παραμύθι μιας αλλοπρόσαλλης μάγισσας
Κι η μέρα ξαφνικά να ξημερώνει
Το πρώτο φως να αναγγέλλει τις διμοιρίες των ηλιαχτίδων
Ευφρόσυνος γλυκύτατος πόλεμος!
Και να μοιράζεται η καρδιά σε κείνα που της λείπουνε κι εκείνα
Που θέλει· έφηβος σε όλα, έφηβος με την ατσιδοσύνη των εφήβων
Να ζητάς του φιλιού την ικμάδα, το σέλας
Μιας μακρινής ηχούς που δονεί του κορμιού σου
Το απώτατο κύτταρο..