Χρώματα…

Όλα τα τοπία μέσα σου αποδομούνται και μετουσιώνονται
σε έναν βραχνά που με σφίγγει και πάω
να ανταμώσω το μελαγχολικό μου περίβλημα.

Δομείται από στενοχώρια η φυλακή· ο αέρας λίγος εισβάλει
απ' το παράθυρο θυμίζοντας την Άνοιξη και τον καημό της μαργαρίτας.
Μεσημεριάζει.
Ο ωραίος ήλιος περνά στα βλέφαρά μου και φτάνει
μελένιος ως αυτήν την καρδιά
που πάλλεται γιατί για σένα όλη η Ποίηση ξαφνικά σχηματίσθη'…

Κι εδώ είναι που η θρυμματισμένη σιωπή ακουμπά τα αυγά της που με την νοσταλγία σου εκκολάπτονται, αφήνοντας
τα χρώματα το παν να κυριεύσουν..