Μελαχρινή…

Ποιά λαλιά αφήνει τον καιρό αιμόφυρτο και από ποιόν ουρανό

Πίπτουν χελιδόνια ντελικάτα, σαν σφαίρες

Ακαθορίστου νοήματος, ταχεία

Που καθηλώνουν το βλέμμα μου ενώ η ζωή

συνεχίζεται και ενώ

σε φτάνει ποτέ δεν σε φτάνει- γιατί εσύ είσαι

Μια σάλπιγμα που εγείρει τις

Διμοιρίες των λουλουδιών.

Μάχιμες όλες!

Α μελαχρινό φουσάτο των πόθων μου, μάγισσα

Ειμαρμένη- σε φτάνω

Με τον νου μου μονάχα, σε κρατώ

Στην σκέψη μου- και ας μου αφιερώθηκες

Κάτι δυσοίωνα βράδια, όταν

Έσβηναν τα αστέρια και ο θεός μου μιλούσε

Κάτι παράξενες μουσικές..